اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش کلیدی در شناسایی این برخورد داشت، روز شنبه، 12 فوریه گفت که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او گفت این موشک می تواند بخشی از موشک لانگ مارچ 3 سی 3 سی چین باشد که در اکتبر 2014 در جریان ماموریت چانگهای 5-T1 به ماه پرتاب شد. این موشک فضاپیمای چانگهای 5 را پرتاب کرد که نمونه هایی از ماه را در سال 2020 به زمین بازگرداند.

گاری پروژه پلوتو را اجرا می کند، برنامه ای پرکاربرد برای ردیابی اجرام نزدیک به زمین، سیارک ها و دنباله دارها. او روز شنبه پس از یادداشت‌برداری از جان جورجینی، مهندس آزمایشگاه سرعت جت ناسا، این تصحیح را در وب‌سایت خود منتشر کرد.

جورجینی در نامه‌ای به گری در صبح شنبه توضیح داد که فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین برخورد برخی از آن به ماه عجیب خواهد بود. با این حال، این قسمت از موشک، صرف نظر از منشأ آن، همچنان در مرحله برخورد با ماه است و انتظار می‌رود در تاریخ 4 مارس (13 اسفند) از ساعت 7:25 صبح به وقت شرقی (تهران ساعت 15:55) باشد. راز نیمه ماه را پنهان کنید. این رویداد از روی زمین قابل مشاهده نخواهد بود.

گری توضیح می دهد که چرا وقتی موشک را در وب سایت خود پیدا کرد اشتباه کرد.

او می نویسد: «پس از دیدن ایمیل جان، شروع به جستجو در آرشیو ایمیل خود کردم تا متوجه شوم که اولین بار او را به عنوان بخشی از موشک DSCOVR هفت سال پیش شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از یک موشک DSCOVR است.

او از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کرد که به طور منظم اجرام نزدیک زمین را برای ارزیابی تهدید بررسی می کند. این پروژه یک ماه پس از پرتاب DSCOVR یک شی به نام WE0913A پیدا کرد که در ابتدا تصور می شد یک شی فضایی طبیعی است.

اندکی بعد، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس خبری گفت که این جرم به دور زمین می چرخد، نه خورشید، و پیشنهاد کرد که می تواند یک جسم مصنوعی باشد. گری و دیگر محققان پس از صحبت با ستاره شناس، دریافتند که WE0913A دو روز پس از رهاسازی DSCOVR از کنار ماه عبور کرده است.

گری و من تایید کردیم که این مرکز فاز دوم موشک فالکون 9 است. این جسم درخششی را داشت که انتظارش را داشتیم و در لحظه مناسب ظاهر شد و در مدار قابل قبولی حرکت کرد. با این حال، او خاطرنشان کرد که شواهد قطعی نیست، بلکه تصادفی است.

سپس به چیزهای عجیبی در مورد مدار WE0913A برخوردم. با توجه به اینکه هیچ مانوری صورت نگرفت، موشک باید قبل از پایان ماه در مدار عجیبی به دور زمین قرار می گرفت. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییرات می تواند به دلیل نشت سوخت در یک موشک باشد که در بین موشک های قدیمی رایج است. با این حال، در حالی که چنین تغییری در مسیر DISCOVR هنوز امکان پذیر بود، به مقدار غیرعادی سوخت نیاز داشت.

گری می گوید: «در آن زمان، من راه DISCOVR را نمی دانستم و به نظر می رسید که امکان عبور از ماه وجود دارد. با این حال، پس از دریافت ایمیل، اندکی قبل از مارس 2015، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه شی دیگری به مدار پرتاب شده است که می‌توانست توسط چندین فضاپیما به آن برسد. این جستجو او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد. اگرچه شواهد قطعی نیست.

آیا این اولین باری است که بقایای موشک روی ماه می افتد؟

بدون شک فرود موشک بر روی ماه بیش از سوزاندن آن در جو زمین و انتشار ذرات اکسید فلزی سازگار با محیط زیست است. هیچ جوی در ماه وجود ندارد، بنابراین نمی تواند از خود در برابر اثرات زباله های فضایی محافظت کند و برخورد این اجرام باعث ایجاد یک دهانه در آن می شود.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی از یک دهانه 19 متری در مریخ در مارس 2013 عکس گرفت که یک سیارک 500 کیلوگرمی 10 برابر سریعتر از یک موشک برخورد کرد. در ده سال گذشته صدها درگیری کوچک رخ داده است.

برخورد پیش رو در نیمه پنهان ماه اتفاق می افتد، بنابراین ما نمی توانیم آن را رصد کنیم، اما فضاپیمایی که به دور ماه می چرخد ​​می تواند دهانه ای را توصیف کند که پس از برخورد ایجاد شده است. این قبلا اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، مرحله بالایی بزرگ موشک‌های مورد استفاده در مأموریت فرود آپولو نیز به ماه برخورد کردند تا ارتعاشات خود را با استفاده از لرزه‌سنج‌های نصب شده روی ماه ثبت کنند و لایه‌های داخلی ماه را مطالعه کنند. لرزه نگارهای آپولو مدت زیادی است که بسته شده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگار Changi 4 چین می تواند اطلاعات مفیدی ارائه دهد یا خیر.

در سال 2009، در طول ماموریت LCROSS ناسا، یک فضاپیما به صورت از پیش برنامه ریزی شده به سطح ماه برخورد کرد و ذرات تحت تأثیر تخمین های میکروسکوپی تشکیل شدند.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق، ایجاد یک افتتاحیه جدید جای نگرانی نیست. در حال حاضر حدود نیم میلیارد دهانه در ماه با قطر 10 متر یا بیشتر وجود دارد. یکی از مواردی که باید در مورد آن نگران بود این است که ماه به میکروب های زنده یا مولکول هایی آلوده می شود که می توانند در آینده به عنوان شواهدی از حیات باستانی روی ماه ظاهر شوند.

اکثر کشورها متعهد به پیروی از قوانین حفاظت از سیاره و به حداقل رساندن خطر آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این مهم هم از نظر اخلاقی و هم علمی است. جنبه اخلاقی این است که درست نیست اکوسیستمی را که ممکن است در سیارات دیگر وجود داشته باشد با فرستادن موجودات زمینی به آن سیاره به خطر بیندازیم و از نظر علمی می خواهیم شرایط طبیعی سیارات دیگر را مطالعه کنیم نه اینکه آنها را آلوده کنیم و سهواً آنها را به خطر بیندازیم یا نابود کنیم. آنها

بزرگترین نقض دستورالعمل کمیته تحقیقات فضایی در سال 2019 زمانی رخ داد که یک ساکن اسرائیلی که نمونه هایی از دایناسورها و هزاران قمر آبی را حمل می کرد به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند، اما فعال نخواهند بود. این احتمال وجود دارد که این موجودات و میکروب هایی که در روده آنها زندگی می کنند اکنون در محل برخورد پراکنده شده اند.

به احتمال زیاد هیچ کدام با آب کافی برای احیا و فعال شدن به منطقه نخواهند رسید اما نباید ریسک کنیم.