تنهایی ای درخت … – ایران تودی
پیترو دلاواله ایتالیایی که در زمان عباس صفوی اول برای دیدار از شاه به ایران سفر کرده بود، نه تنها از تعداد درختان چنار، بلکه از سرسبزی و بزرگی آنها نیز شگفت زده شد.
علاوه بر درختان چنار و بقایای پراکنده سال ها پیش، هفت چنار، اگرچه اولین چنار نیست، اما جزو اولین چنارهایی هستند که با شناسنامه پایتخت شکوه و طراوت خود را حفظ کرده اند، اما متاسفانه هنوز در فهرست میراث طبیعی تهران ثبت نشده اند. فهرست کنید. اقدامات طبیعی باید فورا انجام شود. دیروز هفت چنار بود، امروز در بریانک تنها با دو درخت چنار زندگی می کند.
بزرگان محله از این چنارها حکایت دارند، می گویند در گذشته چنار نبود، شب های جمعه می آمدند شمع روشن می کردند و از تنگه فیروزآباد آب می آوردند. فرحزاد از کوه آمد.
چای از کنار چایخانه می گذشت که روی آن تخته های چوبی برای پیاده شدن مسافران و رهگذران از کالسکه، فایتون، اسب، اتر و استراحت در کنار آب، نوشیدن چای، پختن قلیان روغنی و برای پختن نان سبزیجات، پنیر، کره و تخم مرغ و ماست محلی بخورید و از گل مروارید، دوغ و شاید کباب لذت ببرید. بریانک زمانی روستایی با قلعه ای با هفت برج بود. سه پنجاه سال پیش به جای دو تا از آن برج های قدیمی، یک مرغ سوخاری ساخته شد. بر اساس کتیبه کنار مسجد بازسازی شده اعتماد (همت آباد) در خیابان گلستانی، مورخ 1310 هجری قمری، نام سابق آن برناک بوده است. یعنی 133 سال پیش. با اینکه در پونک زندگی می کرد، آخرین کادویی که در تهران دیدیم، اما خاطراتی از روستای بریانک داریم.
او در موزه خصوصی خود چیزهای زیادی را نگهداری می کرد که در آن زمان برای محافظت از درختان، لوله های آب و آب مفید بود. سید حسین سادات کشار علیا فرزند مرحوم سید عقیل گل فروشی محله امیریه می گوید از کودکی و نوجوانی با پدرش به کاشت درخت در خیابان ولیعصر مشغول بوده است. آنها را به این خیابان ببرید به گفته وی، میزرا خلیل کندی (کانی) سرپرست گروهی بود که در خیابان ولیعصر به ویژه از تقاطع خیابان سپه تا راه آهن اقدام به برداشت چنار می کرد و برای این منظور نه تنها باغ های کن، بلکه بسیاری از باغ های اطراف را نیز در بر می گرفت. تهران. مثل بیرونک. سی متری اکبرآباد، پل امامزاده معصوم و جاده کرج مشغول جمع آوری قلمه بودند. در آن سال ها علاوه بر چنار، درختان نارون و اقاقیا بی میوه نیز فراوان بود.
خوشبختانه در کنار این درخت چنار بزرگ که یادآور فضای سبز و موزه حیات وحش محله و کارخانه جوراب سازی سابق است، تهاجم طبیعی زندگی است که هنوز در پیش زمینه است. اینجا. نمونه آن آسیب دیدن باغ اطراف این سرمایه طبیعی و تاریخی است که هر روز کمتر از آن کاسته می شود. روزگاری این دو تنه که ساختمان های اطراف آن را اشغال نمی کردند، در کنار چنار باغ، باغ، لوله آب و آلاچیق داشتند و بزرگان آنجا خاطرات خود را برای مردم تعریف می کردند. از چهارشنبه نوروز و 13 در آن محل تهران. آیا رهبران شهر ندیدند که زیبایی و عظمت درخت چگونه زندگی را زنده کرد؟
لانه گنجشک ها را خراب نکنیم، قدر غارهای کلاغ امروز تهران را بدانیم که آسیب دیده اند و در گرو حفظ چندین درخت و جنگل یکسان هستند که پیوسته به شهر متصل هستند. پرداختن به گل و سبزه کاری هنری و زیبایی شناختی است، اما باغ گل جای چنار بزرگ در هوا را نمی گیرد.
در گذشته دکتر تولوزان، پزشک مخصوص صحن و کاخ خاقان، از باغ لالازار تهران و آسیب هایی که به ویرانی آن وارد می کند، می گوید و شاه را از تخریب آن منطقه سرسبز و پر درخت باز می دارد. . اگرچه قدیمی ترین درخت چنار تهران در گنبد و صحن امامزاده یحیی عودلاجان (عودلاجان) یافت نمی شود، اما گیاه چنار 900 ساله ای به قطر 7 متر در نزدیکی صحن بانوان امامزاده یحیی است. اما خبری از نشاط نیست.
امامزاده صالح تا دو سه دهه پیش چنار بزرگی در تجریش داشت که به تعدادش مشخص می شود و دور آن تقریباً پانزده متر است و جام و ظروفش را در آن می گذاشت و گوشه ای از بدنش می گذاشت. ; محسن وزیری مقدم هنرمند مدرنیست معاصر نیز به مطالعه چنار تجریشی پرداخت و نمونه ای از فضای سبز تهران در دهه 30 را یادآور شد.
تا یکی دو نسل پیش، شهروندان برای زندگی طبیعی ارزش بیشتری قائل بودند و زبان آن را بهتر می فهمیدند. درختان احساس، درک، درک و واکنش نشان می دهند. آنها همچنین از صدای گنجشک ها، رقصیدن در باد لذت می برند. سر و بدن خود را در باد و باران می شویند. هرس آنها طبیعی است و نیازی به دخالت انسان ندارد. همین که جانشان را از دست ندهند کافی است.
سیل که از کن شروع شد با رسیدن به تهران خسارات زیادی به بار آورد و چند نفر جان خود را از دست دادند. بعد از سیل با گروه گردشگری تهران به آنجا رفتم، دیدم عده ای همچنان به دنبال اقوام مفقود شده خود هستند و مشخص شد که ساخت و سازهای بی رویه در محوطه خانه رودکا باید مقصر واقعی باشد. تلفات. بلافاصله پس از آن، قوه قضاییه شروع به تخریب ساختمان های حاشیه رودخانه کرد. اخیرا دولت در دریای خزر هم همین کار را کرده است. آیا وقت آن نرسیده که مدیریت شهری از فضای تنفسی کوچک چنارهای کهنسال محافظت کند و ساختمان هایی که این فضا را باریک می کند حذف کند؟
امید است باغهای اطراف چنارهای باقیمانده را حفظ کنیم و بار دیگر بناهای نامتناسب را به نفع طبیعت حذف کنیم تا درختان و شهروندان نفس بکشند و از صدای باشکوه پرندگان لذت ببرند و خردمندان را به یاد آورند. کلمات کاشته شده توسط دیگران و …
* منتشر شده در روزنامه اعتماد | 19 مارس 1400