کاین همه نقش عجب در گردش«پرگار»

«پرگار از مهمترین ابزار ریاضی است که حدومرز می سازد و در ادبیات حکما و شاعران نشانه حکمت و تدبیر و نظم و انتظام است.»
این توضیح را انتظامی در توصیف نام کتابش می نویسد و ادامه می دهد:«پرگار دایره را می سازد که کامل ترین شکل هندسی است و در اینجا کنایه ای از فرهنگ و مدیریت فرهنگی به شمار می آید که زیربنای واقعی است».
پرگار حسین انتظامی اما در سه بخش به دیدگان مخاطبانش می رسد؛اولی معاونت مطبوعاتی،دومی سازمان سینمایی و سومی جستارهای عمومی که هر کدام از این بخش ها حاوی نکته ها و خاطرات جالب توجهی است که لااقل در این رده مدیریتی کمتر به صورت کتاب،منتشر شده است.

مدیری فرمالیست؟
برخی انتظامی را مدیری «فرمالیست» می نامند؛ فرمالیست یعنی توجه به فرم بیشتر از محتوا.
او اما از این نوع شیوه مدیریتی دفاع می کند و معتقد است هرچیز باید روشن باشد و برای این روشن سازی نیازمند به قلم آوردن الگوریتم هایی هستیم که در ذهن ذی نفعان مشترک دارد.
انتظامی اصرار دارد هر جا مسوول است برای همه کارها، آیین نامه،شیوه نامه،نظام نامه و بخشنامه مکتوب داشته باشد،حتی برای بدیهیات.
او این کار را مکتوب کردن الگوریتم ها، متمایز با کاغذبازی و بوروکراسی مطابق با تعریف ماکس وِبِر می داند از آن جا که این جامعه شناس و اقتصاد دان مشهور آلمانی، بوروکراسی را حاکمیت قانون و منشا اقتدار توصیف می کند.

بچه لوس ها!
نویسنده پرگار معتقد است این کتاب خاطره نویسی یا گزارش نیست بلکه تلاشی است برای بیان برداشت ها و یافته های مدیریتی که ممکن است برخی از آنها مختص حوزه فرهنگ نباشد و سایر حوزه ها مشمول شود.
پیرو همین اصل مثلا درباره جانمایی غرفه ها در نمایشگاه مطبوعات سال 1393 می نویسد:«رفتار قاطع و بدون تبعیض البته سبب رنجش بچه لوس ها هم شد؛ولی کوتاه نیامدیم. بعضی رسانه ها فکر می کردند از آنجا که خود را مهم تلقی می کنند یا به صورت سنتی،مدیران از آن ها می ترسند،دقیقه 90 هم که بیایند با اهلا و سهلا مواجه می شوند و همه طراحی ها به خاطر آنان به هم خواهد خورد. در نمایشگاه سال 1393 فهمیدند آن نازپروری ها تمام شده و به همین دلیل در نمایشگاه های بعد، به موقع آمدند».

مو لای درز بعضی اقدامات می رود!
انتظامی در این کتاب مدعی نیست که تمام سیاست هایش در سمت های اجرایی درست بوده، او پاره ای از کارهایش را هم ناموفق می شمارد و به ذکر دلایل ناکامی ها هم می پردازد تا نشان دهد ادعا ندارد که یافته های او درست است یا مو لای درز هیچ یک از اقدامات وی و همکارانش نمی رود.
پیرو این عقیده نویسنده کتاب، طرح اشتراک رایگان نشریات را ناموفق می داند و با ذکر دلایلی می گوید که این طرح به اهداف خود نرسید و معدل کارنامه را هم پایین آورد.

ما یک رییس بد اخلاق داریم!
انتظامی که در دوره ای مسوولیت سازمان سینمایی را بر عهده داشته ظاهرا می دانسته که بعضی مدیران این سازمان توسط یکی دو دستگاه خاص یارگیری شده و عملا در کارشان مداخله می شده است به همین دلیل همان روزهای اول به مدیرانش گفته اگر به روال سابق از دستگاه های دیگر تماس گرفتند و خواسته ای داشتند به آنها بگویند:«ما یک رییس بد اخلاق داریم و او به ما گفته با خودش تماس بگیرید».

جنجال فیلم سینمایی خانه پدری
فیلم سینمایی خانه پدری کیانوش عیاری سال 1389 ساخته شد که به دلیل ممیزی موفق نشده بود پروانه نمایش بگیرد.
انتظامی درباره حواشی خانه پدری می نویسد: با آقای عیاری صحبت شد که در سکانسی که صحنه های خشن داشت-جزییات کشته شدن دختر به دست برادر و پدرش- اصلاحاتی انجام دهند. پروانه نمایش توسط شورا صادر شد و فیلم روی پرده رفت. چند روز پس از اکران، فیلم توسط دادستانی توقیف شد. می گفتند فیلم در نقد اسلام است.
انتظامی این ماجرا و حاشیه های آن را آزمونی بزرگ برای خود و مجموعه تحت مدیریتش می نامد:« این آزمونی بزرگ برای ما بود.آیا پای مجوزهای خود می ایستیم یا مثل بزدل ها سکوت می کنیم؟»
انتظامی در نهایت موفق می شود با همکاری قوه قضاییه و معاون فرهنگی آن آقای دکتر صادقی فیلم را به اکران برگرداند.

کارتابل بینی و احساس خدمت مدیران به کشور
پایان مطلب آن که کتاب پرگار پر از غافلگیری است از آن جهت که بیان چنین حرف هایی از طرف یک مدیر رده بالای دولتی است. مثلا در بخشی از کتاب با عنوان کارتابل می نویسد:«مدیران دولتی گمان می کنند اهمیت آنان به کارتابل هایی است که می بینند. مدیر پس از یکی دو ساعت کارتابل بینی، وقتی تکلیف آخرین نامه را هم روشن می کند نفسی از ته دل می کشد و احساس می کند خیلی به کشور و مردم خدمت کرده است!»