نام مبارکی که موجب قیام می‌شود
هنگام ياد كردن وجود مبارك حضرت مهدي (عج) و ياد او و مناجات با آن حضرت، اين كار بر اساس اعمال حضرات معصومين (عليهم السلام) و به منظور احترام و احترام به آن حضرت صورت مي گيرد. همان‌طور که نام مبارک امام زمان (عج) در محضر امام رضا (علیه‌السلام) برده شد، برخاست و ادای احترام کرد و دست داد. این عمل در عین حال نوعی توسل به امام است.
اگرچه روایت مستندی از حضرات معصومین در این زمینه وجود ندارد; اما در کنار سخنان و روایات معصوم و نیز افعال او می توان به روایتی اشاره کرد که علامه ممگانی – رضی الله عنه – از شیخ محمد بن عبدالجبار نقل می کند. ترجمه دعبل الخزینی. روایت چنین است:
«چرا برخاست و شعر معروف اولی (مکتب بیت) را درباره رضا و ذکر مقام رضا (ع) نگفت و سر و تواضع به او داد؟ در فضا برای او دعا کنند» (تنقیح المقال، ج 1، ص 418).
هنگامی که دعبل آیه معروف خود را برای امام رضا علیه السلام خواند و حضرت مهدی علیه السلام در آنجا ذکر شد، امام رضا علیه السلام دست بلند کرد و با تواضع ایستاد. برخاست و با عجله به سمت فرج رفت.
مرحوم محدث نوری رحمه الله درباره قیام و تصرف می نویسد:
این قیام و تجلیل، مخصوصاً هنگام ذکر آن کنیه، شرح حال همه فرزندان شیعه، ترک، هندی و سایر کشورها، به ویژه در همه کشورهای عربی و غیر عرب، و نیز شرح حال اهل سنت و فرزندان آنان است. به جماعت
وقتی به مرتبه خاص حضرت حجت (علیه السلام) اشاره می شود، از قدیم الایام چنین قیام تعظیمی در میان تمام شیعیان بوده است; در همه شهرها و کشورها اعم از عرب، عجم، ترک و گویش; حتی در میان اهل سنت نیز چنین عرف وجود داشت.
مرحوم حاجی شیخ عباس قمی نیز می نویسد: روایت است که دعبل خزاعی در حین سرودن شعر برای امام رضا علیه السلام به این قصیده برخورد کرد:
خروج امام علیه السلام محال است
به نام خدا با برکت ایستاده ام
امام رضا علیه السلام به محض شنیدن نام قم برخاست و سر به زیر انداخت و دست راست را بر سر نهاد و فرمود:
همیشه و در همه جا خوش است که رحمان را گرامی بداریم، جلال را ستایش کنیم. به پیامبر (ص) و فرزندان معصومش (علیهم السلام) باید بالاترین عزت و کرامت را داد، چنانکه مشهود است، اما قیام و «دست گذاشتن» در هنگام قیام، خضوع و احترام است. موردی که کسی نام کسی را می شنود. فقط قائم محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) سنت نشد.
امام رضا (علیه السلام) هنگامى که نام قائم را بر زبان آورد، در خراسان ظهور کرد، برخاست و دست بر سر او نهاد و فرمود: «خدایا در خروجش تعجیل کن و قیامش را آسان گردان».
شاید یکی دیگر از دلایلی که می توان به این عمل اشاره کرد این باشد که قیام با شنیدن چهره امام زمان (عج)، آماده بودن برای قیام امام زمان (عج) و تسلیم شدن به معنای تسلیم شدن در برابر امام است. . دستور امام زمان
درباره فلسفه دست گرفتن روایتی است که دلیل آن را نیز بیان می کند (البته ممکن است خود این روایت علت و منشأ این کار باشد): از امام صادق (ع) سؤال شد. چرا با شنیدن نام قائم باید از جای خود بلند شویم؟
گفت: مدت زیادی است که غیبت کرده و این لقب یادآور حکومت باطل اوست و از غیبت خود پشیمان است. از این رو، به دلیل شدت محبت و رحمتش نسبت به دوستان، به هرکسی که از امام با این لقب یاد می کند، نگاه مهربانی می کند. از تسبیحات و تعظیم آن حضرت است که هر بنده متواضعی باید در برابر مولای خود بایستد و به مولا خود نگاه کند و از خداوند متعال تعجیل در خروج مولای خود را بخواهد. (منتخب نفوذ، آیت الله صافی گلپایگانی، ص 640)
در عربستان و همچنین در میان حکمای جهان، در هنگام استفاده از گره نشکن، رسم است که دست بر سر به نشانه اجبار و عجله می گذارند. هنگام خواندن دعای فرج معنایش این است که دوری و غیبت امام برای ما بسیار سخت و طاقت فرسا است.
همچنین باید توجه داشت که تسلیم شدن در برابر نام امام زمان (عج) و یا سلام کردن، نوعی احترام و تعظیم به آن حضرت و نیز تسلیم بودن در برابر امام و آماده بودن برای خدمت به آن حضرت و بر بالای سر ایشان است. پا. از امام رضا (علیه السلام) نقل شده است که نام قائم از آن حضرت گرفته شد، حضرت برخاست و دست بر سر او گذاشت. و گفت: “و پیدا کردن آن آسان است.” (سوره سفینه 8/629) هنگام برداشتن کلمه «قائم» از این روایت مستحب است قیام کنید. حتی می توان از این روایت استفاده کرد که قیام حضرت رضا (علیه السلام) مختص کلمه غم نیست، احترام به نام آن حضرت است که در این صورت بهتر است اگر قیام کرد و قیام کرد. هر نامی ذکر شود دست در دست.
از امام صادق علیه السلام پرسیدند: علت قیام به خواندن کلمه قائم از درجات امام حجت علیه السلام چیست؟
فرمود: از آنجایی که مدت زیادی غیبت کرده و نسبت به دوستانش بسیار مهربان است، هر که از او با این لقب یاد کند، توجه می کند، زیرا این لقب او را به یاد حکومت او می اندازد و حسرت غربت، برای عزت او را برمی انگیزد. این که بنده حقیر وقتی به چشمان بزرگوار مولای عزیزش به او می نگرد، برخاسته و به او احترام بگذارد و از خداوند متعال عجل الله تعالی فرجه الشریف را بخواهد.
بی شک این قیام که یادآور قیام و حکومت حضرت مهدی (عج) به فرمان امام صادق (ع) است، نه تنها از سر احترام است، بلکه نشان از آمادگی شیعیان منتظر است. از قضاوت آنها بلند می شوند و با اربابان خود همراهی می کنند.
چرا امام غیبی قائم (عج) تنها بزرگواری است که با شنیدن یا خواندن نام اعظم ایشان نیاز به «قیام» دارد یا لااقل به مدح بسیار نیاز دارد؟
پیام این «شورش»؛ این هم ادای احترام به قائم است و هم مطابقت با آرمان های بزرگ قیام جهانی او. پیام این قیام؛ این هم واکنشی است به نگاه محبت آمیز «استاد غیبی» و هم سوگند به همراهی با او در روز قیامت.
پیام این قیام؛ هم شرف قیام حق است و هم اعلام آمادگی برای قیام و شاید ذکر این نام چون چنین است سزاوار نگاه لطف و عنایت استادش باشد.
امام به هرکسی که از او به این نام یاد می کند توجه و توجه دارد که این نشان از ایمان او به پاکی و حال اوست!
الهی، بار خدا
ما را از منتظران یاران و یاران پیامبر(ص) قرار ده و همواره شاهد رحمت پر آنلاین او باشیم.