تلویزیون هند چگونه قدرتمند شد؟

به گزارش ایران تودی ، فرهیگان بعدا نوشت: “در این گزارش ، بررسی خواهیم کرد که چگونه توسعه تلویزیون در هند و گسترش شبکه های تلویزیونی ، که بسیاری ادعا می کنند باید منجر به توسعه آزادی های سیاسی شود ، به طور حتم منجر به دیکتاتوری می شود.

تاریخچه ورود تلویزیون به هند

پس از استقلال هند در سال 1956 ، تلویزیون توسط فیلیپس ، مستقر در دهلی نو ، که به نام “دور” فعالیت می کرد و نیم ساعت در هفته پخش می کرد ، به کشور آورده شد. در سال 1975 ، اولین برنامه ماهواره ای هند پخش شد. این برنامه امکان دسترسی به تلویزیون در 2400 روستای شش ایالت هند را فراهم می كرد. در این دوره ، تلویزیون خدمات مختلف بهداشتی ، کشاورزی و … را برای روستاییان فراهم می کرد. این مانند یک کلاس درس آزادی بود که به شما اجازه می داد در دوره های خود تحصیل کنید.

پراسار بهاراتی ، بزرگترین سازمان رسانه های اجتماعی هند ، در سال 1990 تاسیس شد و بخشی از رادیو و تلویزیون ملی هند شد.

اگرچه تصویب قانون پراساربهاراتی در پارلمان در سال 1997 ساختاری مستقل از وزارت صدا و سیما و اطلاعات هند را تشکیل می داد ، اما با توجه به اینکه اعضای هیئت مدیره پراساربهاراتی توسط رئیس جمهور انتخاب شدند ، حزب سیاسی به اصطلاح عمدتا مورد تردید است.

به عنوان مثال ، در سال 2010 ، 24 نفر از 30 نامزد اخبار دردشان ، روزنامه وابسته به بنیاد پارسار بهاراتی ، به دلایل سیاسی انتخاب شدند. یک سوم پذیرفته شدگان از نزدیکان وزیر تجارت وقت هند و آناند شارما بودند.

تأثیر تجارت در تلویزیون هند

در هند ، موانع قانونی سنتی که برای مقابله با حملات غرب و رسانه های خارجی طراحی شده اند به طور قابل توجهی تضعیف شده اند و هند در سیاست های فرهنگی قبلی عقب نشینی بزرگی را احساس کرده است.

تغییر شرایط قانونی در هند را می توان ناشی از سیاست کلی توسعه اقتصادی این کشور دانست ، جایی که عامل جذب سرمایه خارجی بیش از سایر عوامل تأثیرگذار است. همانطور که در وب سایت وزارت صنعت و تجارت ذکر شده است: “هند یکی از آزادترین سیستم های سرمایه گذاری در جهان با محیط مناسب برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی است.” نمایندگی و مجوز عمومی برای راه اندازی یک شبکه تلویزیونی منجر به ایجاد فضای قدرتمندی شده است که در آن تلویزیون هند در دو دهه گذشته از بیش از 800 کانال ماهواره ای خصوصی دارای مجوز از یک شبکه تلویزیونی دولتی تکامل یافته است.

از زمان راه اندازی کانال های تلویزیونی خصوصی در سال 1991 ، دردشان ، تلویزیون ملی هند ، شاهد کاهش چشمگیر تماشاگران بوده و تصمیم گرفته است با این شبکه ها رقابت کرده و برنامه های گسترده تجاری را ارائه دهد. خسارات تجاری سازی تحت پوشش قرار نگرفت. وی برای افزایش درآمد تبلیغات ، برنامه ای مشابه برنامه های شبکه های خصوصی تهیه کرد و بیشتر وقت خود را به برنامه های سرگرمی مانند سینما و پخش رویدادهای ورزشی ، از جمله کریکت اختصاص می داد. این تغییر در عمل باعث شده است که بسیاری از منتقدان بیشتر وقت گروه خود را به بخش خصوصی اختصاص دهند ، فقط به نیازها و منافع مخاطبان ثروتمندتر ، تحصیلات ، بهداشت ، فقر و خودکشی کمتر.

مالکیت شرکت تغییری است که پس از تجاری سازی ایجاد شده است. زیرا برای شرکت های غیر رسانه ای بسیار مهم است که سرمایه گذاری خود را در رسانه های خبری افزایش دهند.

به عنوان مثال ، روزول ، یک شرکت املاک و مستغلات ، چندین کانال تلویزیونی راه اندازی کرده است. علاوه بر سرمایه گذاری در شرکت های غیر رسانه ای در بخش رسانه ، شرکت های رسانه ای در بخش غیر رسانه ای نیز سرمایه گذاری می کنند. به عنوان مثال ، DB2 ، یک شرکت استخراج معدن متعلق به دینک باسکار ، بزرگترین روزنامه هند ، یا Zee Media Company (اولین و بزرگترین شبکه تلویزیونی خصوصی هند) ، بسته بندی ، آموزش ، سرگرمی ، فناوری در حال تبدیل شدن به یک غول جدید تجاری است.

برای قدم گذاشتن در قدرت تلویزیون

فقدان قوانین مناسب برای مدیریت و مالکیت رسانه های خبری تلویزیون باعث شده تا گروه های مختلف از شرکت های ملی و بین المللی گرفته تا گروه های سیاسی و افراد و خانواده های ثروتمند صاحب رسانه شوند.

به عنوان مثال ، گروه های سیاسی بیشتر پخش ها را در تامیل نادو ، تلگرام ، معلیام و کانادا کنترل می کنند ، چهار استان که بیش از یک سوم کانال های تلویزیونی هند را تشکیل می دهند. در آندرا پرادش ، فقط دو یا سه کانال توسط سیاستمداران اداره نمی شود. به همین دلیل ، دلیل رشد شبکه های خبری ، پوشش مخاطبان نیست ، بلکه گسترش دیدگاه ها و تبلیغات بازیگران قدرت است. آنقدر گسترده شد که به یک قانون نانوشته برای تازه واردان تبدیل شد. بگذارید این افراد با راه اندازی یک کانال تلویزیونی خبر از ورود خود دهند.

اگر از نظر حق آزادی بیان بررسی شود ، این پدیده نباید مشکل ساز شود. زیرا سیاستمداران نیز حق اظهار نظر دارند و صداهای مختلف می توانند یکدیگر را خنثی کنند. اما مشکل بوجود می آید ، زیرا از یک طرف ، این روند صحنه دموکراتیک را به نفع افرادی که سرمایه زیادی دارند و بازیگران ثروتمندتری ندارند ، اشباع می کند ، از سوی دیگر ، پولی را که سیاستمداران در این بازی کسب می کنند ، عصبانی می کند. رسانه ها و بازیگران بی طرف اخبار را از رقابت حذف می کنند.

طبقه بندی رسانه های هند مربوط به جریان قدرت و ثروت

چاكراوارتي ، فيلسوف و نظريه پرداز هندي ، يك مدل سه بعدي ارائه مي دهد كه سيستم هاي رسانه اي هند را به سه دسته زير تقسيم مي كند:

1. سیستم های رسانه ای چریکی مستقیم متعلق به افرادی که علناً به گروه های سیاسی یا احزاب سیاسی وابسته هستند.

2. سیستم های رسانه ای چریکی غیرمستقیم که در آن گروه های سیاسی بر رسانه ها کنترل و نفوذ می کنند ، مانند تبلیغات و اخبار مخرب یا جعلی پولی.

3. سیستم های رسانه ای شبکه رایج ترین نوع رسانه در هند هستند و مشخص نیست که چه کسی آنها را کنترل و کنترل می کند. در این سیستم ها ، بخش قابل توجهی از سرمایه از منابع غیرقانونی و مشکوک تأمین می شود ، اخبار پول در آنها بسیار رایج است و آنها رویکردی غیر شفاف و عمل گرایانه دارند. زیرا نیروی محرکه فعالیتهای آنها ایدئولوژی نیست ، بلکه ملاحظات سیاسی و اقتصادی کوتاه مدت و بلند مدت است.

مقوله های ارائه شده توسط رسانه های هند به وضوح نشان می دهد که آزادی بدون قید و شرط رسانه های خصوصی در هند منافع سیاسی و اقتصادی بسیاری از صاحبان آن را تأمین می کند و از منطق سودمند خود در محتوای رسانه های خصوصی استفاده می کند.

انتهای پیام