تولید یک منبع انرژی برای زندگی روی ماه
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از اسکای نیوز ، برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا با این هدف در حال انجام شدن است که تا حدود سال ۲۰۳۰ یک پایگاه روی ماه ساخته شود.
اکنون پژوهشگران «دانشگاه بنگور» (Bangor University)، سلول‌های سوختی هسته‌ای را به اندازه دانه‌های ریزی طراحی کردند تا انرژی مورد نیاز را برای حفظ حیات در ماه تولید کنند.این گروه پژوهشی یکی از گروه‌های پیشرو در زمینه تولید سوخت در جهان هستند .
ماه که برخی آن را دروازه مریخ می‌دانند، منابع ارزشمند زیادی را در بر دارد که برای فناوری مدرن مورد نیاز هستند. دانشمندان امیدوارند که بتوان از ماه به عنوان یک سکوی پرش برای رسیدن به سیارات فراتر استفاده کرد.
در بخش‌هایی از ماه، دما به طور حیرت‌انگیزی به پایین‌ترین اندازه –منفی ۲۴۸ درجه سلسیوس- کاهش می‌یابد، زیرا جوّی برای گرم کردن سطح وجود ندارد. دانشگاه بنگور یکی از مراکز اصلی است که به منظور ارائه روش دیگری برای تولید انرژی و گرما و حفظ حیات در ماه تلاش می‌کند.
این گروه پژوهشی به تازگی یک سلول کوچک سوخت هسته‌ای را به منظور آزمایش کردن برای همکاران محققان خود فرستاده است که «Trisofuel» نام دارد که می توان از این سلول برای تامین انرژی یک میکروژنراتور هسته‌ای استفاده کرد .
پروفسور «سیمون میدلبورگ» (Simon Middleburgh) از پژوهشگران این طرح گفت: گروه امیدوار هستند سوخت هسته‌ای را در چند ماه آینده به طور کامل آزمایش کنند. وی افزود: این ژنراتور یک دستگاه قابل حمل به اندازه یک ماشین کوچک است که می‌توانید آن را روی موشک بچسبانید.
سلول Trisofuel به طور کامل آزمایش خواهد شد و در معرض نیرو‌هایی مشابه نیروی انفجار در فضا قرار خواهد گرفت تا برای پایگاه ماه در سال ۲۰۳۰ آماده شود.
میدلبورگ افزود : سلول‌های سوختی را می‌توان با تمام نیرو به فضا پرتاب کرد و زمانی که روی ماه قرار می‌گیرند، همچنان کاملا ایمن عمل می‌کنند.
در اوایل ماه جاری میلادی، هند با کاوشگر رباتیک «چاندرایان-۳» (Chandrayaan-۳) خود در نزدیکی قطب جنوب ماه فرود آمد. یکی از اهداف اصلی این ماموریت، کشف کردن یخ آب است که به گفته دانشمندان می‌تواند از سکونت انسان روی ماه در آینده پشتیبانی کند.
دانشگاه بنگور امیدوار است که از میکروژنراتور‌ها بتوان روی زمین نیز استفاده کرد و آن‌ها را در مناطقی که برق آن‌ها قطع شده است، به کار گرفت.
همچنین، گروه دانشگاه بنگور در حال کار کردن روی یک سامانه (سیستم) هسته‌ای برای تامین کردن نیروی موشک‌ها به سرپرستی دکتر «فیلیس ماکورونجه» (Phylis Makurunje) است.
ماکورونجه گفت: این سیستم بسیار قوی است و رانش بسیار بالایی را به موشک می‌دهد. این ویژگی بسیار مهمی است، زیرا به موشک‌ها این امکان را می دهد که به دورترین سیارات برسند.
وی افزود : فناوری جدید می‌تواند زمان لازم برای رسیدن به مریخ را تقریبا به نصف کاهش دهد.
ماکورونجه گفت : با نیروی محرکه حرارتی هسته‌ای ، می‌توان حدود چهار تا شش ماه به مریخ رسید. مدت زمان کنونی، ۹ ماه به بالاست.
اکنون پژوهشگران «دانشگاه بنگور» (Bangor University)، سلول‌های سوختی هسته‌ای را به اندازه دانه‌های ریزی طراحی کردند تا انرژی مورد نیاز را برای حفظ حیات در ماه تولید کنند.این گروه پژوهشی یکی از گروه‌های پیشرو در زمینه تولید سوخت در جهان هستند .
ماه که برخی آن را دروازه مریخ می‌دانند، منابع ارزشمند زیادی را در بر دارد که برای فناوری مدرن مورد نیاز هستند. دانشمندان امیدوارند که بتوان از ماه به عنوان یک سکوی پرش برای رسیدن به سیارات فراتر استفاده کرد.
در بخش‌هایی از ماه، دما به طور حیرت‌انگیزی به پایین‌ترین اندازه –منفی ۲۴۸ درجه سلسیوس- کاهش می‌یابد، زیرا جوّی برای گرم کردن سطح وجود ندارد. دانشگاه بنگور یکی از مراکز اصلی است که به منظور ارائه روش دیگری برای تولید انرژی و گرما و حفظ حیات در ماه تلاش می‌کند.
این گروه پژوهشی به تازگی یک سلول کوچک سوخت هسته‌ای را به منظور آزمایش کردن برای همکاران محققان خود فرستاده است که «Trisofuel» نام دارد که می توان از این سلول برای تامین انرژی یک میکروژنراتور هسته‌ای استفاده کرد .
پروفسور «سیمون میدلبورگ» (Simon Middleburgh) از پژوهشگران این طرح گفت: گروه امیدوار هستند سوخت هسته‌ای را در چند ماه آینده به طور کامل آزمایش کنند. وی افزود: این ژنراتور یک دستگاه قابل حمل به اندازه یک ماشین کوچک است که می‌توانید آن را روی موشک بچسبانید.
سلول Trisofuel به طور کامل آزمایش خواهد شد و در معرض نیرو‌هایی مشابه نیروی انفجار در فضا قرار خواهد گرفت تا برای پایگاه ماه در سال ۲۰۳۰ آماده شود.
میدلبورگ افزود : سلول‌های سوختی را می‌توان با تمام نیرو به فضا پرتاب کرد و زمانی که روی ماه قرار می‌گیرند، همچنان کاملا ایمن عمل می‌کنند.
در اوایل ماه جاری میلادی، هند با کاوشگر رباتیک «چاندرایان-۳» (Chandrayaan-۳) خود در نزدیکی قطب جنوب ماه فرود آمد. یکی از اهداف اصلی این ماموریت، کشف کردن یخ آب است که به گفته دانشمندان می‌تواند از سکونت انسان روی ماه در آینده پشتیبانی کند.
دانشگاه بنگور امیدوار است که از میکروژنراتور‌ها بتوان روی زمین نیز استفاده کرد و آن‌ها را در مناطقی که برق آن‌ها قطع شده است، به کار گرفت.
همچنین، گروه دانشگاه بنگور در حال کار کردن روی یک سامانه (سیستم) هسته‌ای برای تامین کردن نیروی موشک‌ها به سرپرستی دکتر «فیلیس ماکورونجه» (Phylis Makurunje) است.
ماکورونجه گفت: این سیستم بسیار قوی است و رانش بسیار بالایی را به موشک می‌دهد. این ویژگی بسیار مهمی است، زیرا به موشک‌ها این امکان را می دهد که به دورترین سیارات برسند.
وی افزود : فناوری جدید می‌تواند زمان لازم برای رسیدن به مریخ را تقریبا به نصف کاهش دهد.
ماکورونجه گفت : با نیروی محرکه حرارتی هسته‌ای ، می‌توان حدود چهار تا شش ماه به مریخ رسید. مدت زمان کنونی، ۹ ماه به بالاست.