جشن کریسمس، سال نو و ولنتاین در کره شمالی وجود ندارد

در کره شمالی، خبری از جشن های جهانی پرشور و آشنای کریسمس، سال نو میلادی و ولنتاین نیست. این جشن ها نه تنها به رسمیت شناخته نمی شوند، بلکه به شدت سرکوب شده و جای خود را به بزرگداشت های رهبران و ایدئولوژی حکومتی داده اند. این رویکرد، بازتابی عمیق از کنترل همه جانبه دولت بر زندگی خصوصی و عمومی شهروندان است؛ کنترلی که تلاش می کند هرگونه نفوذ خارجی یا ایده مستقل از نظام را ریشه کن کند و زندگی مردم را حول محور خانواده کیم و ایده های آن ها شکل دهد.

کره شمالی، کشوری منزوی در شرق آسیا، برای بسیاری از ناظران جهانی همچون معمایی حل نشدنی باقی مانده است. در پشت مرزهای بسته و قوانین سفت و سخت آن، زندگی روزمره شهروندان تحت سایه ایدئولوژی «جوچه» و کیش شخصیت حاکم بر آن ها، شکل و شمایلی کاملاً متفاوت از سایر نقاط جهان به خود می گیرد. تصور کنید جهانی را که در آن مفاهیمی چون بابانوئل، درخت کریسمس، آتش بازی های شب سال نو، یا تب وتاب خرید هدیه ولنتاین، هیچ معنایی ندارند یا حتی ممنوع هستند. این دقیقاً تجربه ای است که شهروندان کره شمالی با آن دست وپنجه نرم می کنند.

اهمیت پرداختن به این موضوع، فراتر از کنجکاوی های صرف فرهنگی است. نبود این جشن های جهانی، تنها نمونه ای کوچک اما بسیار گویا از کنترل شدید دولت بر کوچک ترین ابعاد زندگی شخصی و عمومی مردم کره شمالی است. این مقاله می کوشد تا با واکاوی ممنوعیت جشن در کره شمالی، ریشه های ایدئولوژیک و سیاسی پنهان در پس این تصمیمات، و پیامدهای عمیق آن ها بر زندگی شهروندان را آشکار کند.

کریسمس، جشنی ممنوع و پنهانی در کره شمالی

در حالی که میلیون ها نفر در سراسر جهان با شور و هیجان فرا رسیدن کریسمس را جشن می گیرند، در کره شمالی سایه ای از ممنوعیت بر این مناسبت فرود آمده است. کریسمس نه تنها یک جشن ملی محسوب نمی شود، بلکه هرگونه تلاش برای برگزاری آن، چه به صورت فردی و چه جمعی، می تواند مجازات های سنگینی را در پی داشته باشد. این ممنوعیت ریشه های تاریخی عمیقی در تأسیس نظام فعلی کره شمالی دارد.

ممنوعیت رسمی و ریشه های تاریخی

جشن کریسمس، تقریباً از همان زمان تأسیس جمهوری دموکراتیک خلق کره در سال ۱۹۴۸ و به قدرت رسیدن خاندان کیم، به تدریج ممنوع شد. هدف اصلی از این ممنوعیت، از بین بردن هرگونه نفوذ فرهنگ مسیحی و ارزش های غربی بود که می توانستند قدرت مطلق حکومت و ایدئولوژی جوچه را به چالش بکشند. رهبران کره شمالی، به ویژه کیم جونگ اون در سال های اخیر، فرمان های مشخصی برای ممنوعیت کامل روز ۲۵ دسامبر صادر کرده اند. این روز دیگر نباید به عنوان زادروز عیسی مسیح، بلکه به عنوان یک روز عادی و بدون هرگونه اهمیت مذهبی یا فرهنگی جهانی در نظر گرفته شود. این تلاش ها نشان دهنده هراس پیونگ یانگ از نفوذ هرگونه تفکر مستقل و غیرحکومتی است.

جایگزین دولتی برای ۲۴ دسامبر

نکته جالب توجه اینجاست که در تقویم کره شمالی، روز 24 دسامبر (یک روز پیش از کریسمس جهانی) نه تنها بی اهمیت نیست، بلکه به یک جشن رسمی تبدیل شده است. این روز به بزرگداشت «کیم جونگ سوک»، مادربزرگ کیم جونگ اون و همسر کیم ایل سونگ، بنیان گذار کره شمالی، اختصاص یافته است. از این روز اغلب به عنوان «روز مادران» یا «روز قهرمان زن» یاد می شود و برگزاری جشن های مرتبط با آن کاملاً الزامی است. شهروندان باید در مراسم رسمی شرکت کرده، به زیارت محل تولد کیم جونگ سوک در هوریونگ بروند و از او به عنوان یک چهره انقلابی ستایش کنند. این جایگزینی هوشمندانه نشان می دهد که چگونه دولت حتی مناسبت های تقویمی را نیز به ابزاری برای تقویت کیش شخصیت و وفاداری به خاندان کیم تبدیل کرده است.

«در کره شمالی کسی خدا را نمی شناسد، خانواده کیم خدای آن ها هستند.»

جشن های مخفیانه مسیحیان و پیامدهای آن

با وجود ممنوعیت های شدید، هنوز هم جوامع مسیحی کوچکی در کره شمالی وجود دارند که به صورت زیرزمینی فعالیت می کنند. روایت های فراریان نشان می دهد که این افراد شجاعانه و با ترس از جان، تلاش می کنند تا ایمان خود را زنده نگه دارند. برگزاری پنهانی مراسم، معمولاً در گروه های بسیار کوچک و در مکان های مخفی، تنها راه ممکن برای آن هاست. در این جشن های مخفیانه، خبری از نمادهای کریسمس مانند درخت تزئین شده، هدایا یا بابانوئل نیست؛ همه چیز به دعا و زمزمه مناجات ربانی در خفا محدود می شود. مجازات های کشف این فعالیت ها بسیار سنگین است و می تواند شامل زندان، اردوگاه های کار اجباری و حتی اعدام باشد. سازمان های حقوق بشری مانند «اوپن دور» (Open Doors) گزارش می دهند که ده ها هزار مسیحی به دلیل ایمانشان در زندان ها و اردوگاه ها به سر می برند و صدها هزار نفر دیگر نیز دین خود را مخفی نگه می دارند. داستان هایی از تفتیش عقاید و خشونت بی رحمانه علیه خانواده های مذهبی، قلب هر شنونده ای را به درد می آورد.

کلیساها و آزادی مذهب نمایشی

شاید شنیده باشید که در پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، کلیساهایی وجود دارد. اما واقعیت این است که این کلیساها صرفاً جنبه نمایشی داشته و عمدتاً برای نمایش به بازدیدکنندگان خارجی و ایجاد «توهم آزادی مذهبی» برپا شده اند. شهروندان عادی کره شمالی به این کلیساها دسترسی ندارند و فعالیت های مذهبی در آن ها تحت کنترل شدید دولت است. یکی از فراریان روایت می کند که به او گفته اند این کلیساها مانند صحنه ای تئاتر هستند که بازیگران آن هر روزه نقش خود را تمرین می کنند تا برای بازدیدکنندگان خارجی کاملاً واقعی به نظر برسند. این رویکرد، اوج تلاش دولت برای کنترل کامل بر ذهنیت و اعتقادات مردم و ارائه تصویری دروغین به جهان خارج است.

سال نو میلادی، تقویم جوچه و جشن های انقلابی

همانند کریسمس، سال نو میلادی نیز به شیوه رایج جهانی در کره شمالی جشن گرفته نمی شود. در حالی که در بسیاری از کشورها، آغاز سال نو با شمارش معکوس، آتش بازی های باشکوه و مهمانی های پرشور همراه است، در کره شمالی این روز تحت الشعاع مناسبت های دیگری قرار دارد که همگی حول محور خاندان حاکم و ایدئولوژی جوچه می چرخند.

عدم جشن رسمی سال نو میلادی به سبک جهانی

مردم کره شمالی سال نو میلادی را به شیوه ای که در اکثر نقاط جهان مرسوم است، جشن نمی گیرند. این عدم جشن رسمی، نه تنها به دلیل انزوای این کشور است، بلکه ریشه در سیستم تقویمی و اولویت بندی جشن های ملی دارد. در کره شمالی، تقویم میلادی اهمیت چندانی ندارد و مناسبت های مهم بر اساس تقویم خاص خودشان تعیین می شوند.

تقویم جوچه

کره شمالی از یک تقویم منحصربه فرد به نام «تقویم جوچه» استفاده می کند. مبدأ این تقویم، سال ۱۹۱۲، یعنی سال تولد «کیم ایل سونگ»، بنیان گذار کره شمالی است. این تقویم نقش محوری در ساختار ذهنی و فرهنگی جامعه کره شمالی ایفا می کند و نمادی قدرتمند از استقلال ایدئولوژیک آن ها از سایر نقاط جهان است. در این سیستم، سال ها با نام «جوچه» و شماره مربوطه نام گذاری می شوند، مثلاً سال ۲۰۱۲ میلادی مصادف با سال جوچه ۱۰۱ بود. این تقویم به طور مداوم یادآور حضور و تأثیر بنیان گذار بزرگ کشور بر تمامی جنبه های زندگی است.

جشن های جایگزین و تمرکز بر رهبران

به جای سال نو میلادی، تقویم کره شمالی سرشار از جشن های ملی و بزرگداشت هایی است که به تولد و دستاوردهای رهبران کشور اختصاص دارند. از مهم ترین این روزها می توان به «روز خورشید» (۱۵ آوریل)، سالگرد تولد کیم ایل سونگ، و «روز ستاره درخشان» (۱۶ فوریه)، سالگرد تولد کیم جونگ ایل (رهبر فقید) اشاره کرد. در این روزها، کشور غرق در جشن و پایکوبی می شود؛ رقص های دسته جمعی عظیم، رژه های نظامی باشکوه، و برنامه های هنری پر زرق و برق برگزار می شود که همگی با هدف ستایش رهبران و تقویت وفاداری به نظام طراحی شده اند. این جشن ها، از هرگونه شادی فردی و خودجوش عاری هستند و بیشتر شبیه به نمایش های بزرگ و برنامه ریزی شده ای هستند که هدفشان تلقین قدرت و عظمت رهبر به مردم است.

تبعات جشن پنهانی سال نو

همانند کریسمس، هرگونه تمایل به جشن گرفتن سال نو میلادی به سبک جهانی یا سایر جشن های خارجی، می تواند پیامدهای بسیار ناگواری داشته باشد. گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد افرادی که به هر شکلی به این جشن ها علاقه نشان داده اند یا اقدام به برگزاری پنهانی آن ها کرده اند، با مجازات های شدیدی روبرو شده اند. دولت کره شمالی با دقت هرگونه فعالیت غیررسمی را رصد می کند تا مطمئن شود که هیچ ایده یا فرهنگی که با ایدئولوژی حاکم در تضاد باشد، در جامعه ریشه نگیرد.

ولنتاین، عشقی ممنوع و جایگزین سیاسی

روز ولنتاین، که در بسیاری از نقاط جهان نمادی از عشق و محبت است، در کره شمالی هیچ جایگاهی ندارد. مفهوم عشق فردی و رمانتیک، با ایدئولوژی جمع گرایانه و رهبرمحور این کشور در تضاد آشکار است؛ ایدئولوژی ای که وفاداری به رهبر و حزب را بر هرگونه دلبستگی شخصی اولویت می بخشد. بنابراین، هیچ جشن رسمی یا غیررسمی برای روز ولنتاین در این کشور برگزار نمی شود.

عدم به رسمیت شناختن ولنتاین

دولت کره شمالی هرگز روز ولنتاین را به رسمیت نشناخته و آن را ترویج نکرده است. دلیل اصلی این ممنوعیت یا نادیده گرفتن، تضاد عمیق این مفهوم با اصول ایدئولوژیک کشور است. در جامعه ای که تمام هم وغم آن بر وفاداری مطلق به «رهبر عالی مقام» و فداکاری برای حزب متمرکز است، ابراز عشق رمانتیک به صورت فردی می تواند به نوعی از خودخواهی یا تفرق تعبیر شود. تمرکز بر روابط شخصی می تواند جایگاه رهبر را به عنوان تنها نماد عشق و الهام بخش زندگی، تضعیف کند.

جایگزین حکومتی

همانطور که برای کریسمس و سال نو میلادی جایگزین های حکومتی وجود دارد، برای روز ولنتاین نیز مناسبتی دیگر در تقویم کره شمالی اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. روز ۱۶ فوریه، سالگرد تولد کیم جونگ ایل، که به آن «روز ژنرال» یا «روز ستاره درخشان» نیز می گویند، به عنوان یک روز مهم برای ابراز وفاداری و ارادت به رهبر فقید جشن گرفته می شود. در این روز، به جای هدایای رمانتیک رایج در ولنتاین، هدایایی مانند نشان های حزب کارگری یا اقلامی که نمادی از موفقیت و پیشرفت کشور تحت رهبری او هستند، بین مردم مبادله می شود. این جایگزینی، ماهیت کاملاً سیاسی مناسبت ها در کره شمالی را آشکار می سازد و نشان می دهد که چگونه حتی عمیق ترین احساسات انسانی نیز تحت کنترل و هدایت دولت قرار می گیرند.

کنترل بر روابط و ابراز احساسات

تاثیر سیاست های دولت بر ابراز احساسات و روابط شخصی، فراتر از ممنوعیت ولنتاین است. در کره شمالی، روابط عاشقانه و ازدواج نیز به شدت تحت تأثیر ایدئولوژی حاکم قرار دارد. وفاداری به حزب و رهبر، بر هرگونه دلبستگی فردی مقدم است و خانواده ها به عنوان واحدی برای خدمت به دولت و تربیت فرزندان وفادار به حزب، تلقی می شوند. هرگونه ابراز عشق یا علاقه که خارج از این چارچوب قرار گیرد، می تواند با نگاه های منفی جامعه و حتی پیگرد قانونی روبرو شود. این کنترل شدید بر عواطف انسانی، یکی از تلخ ترین جنبه های زندگی در این کشور منزوی است.

تصور کنید که در دنیایی زندگی می کنید که حتی روزهای شادی و عشق هم توسط دولت تعیین می شود و هرگونه حس و حالی که با قوانین آن ها سازگار نباشد، می تواند شما را به دردسر بیندازد. این واقعیت، رنج و محدودیت های بی شمار شهروندان کره شمالی را به تصویر می کشد.

ریشه های ایدئولوژیک و سیاسی ممنوعیت ها

ممنوعیت جشن های جهانی در کره شمالی، تصمیمی اتفاقی نیست؛ بلکه ریشه های عمیق در ایدئولوژی های سیاسی و ساختار قدرت این کشور دارد. برای درک کامل این پدیده، باید به قلب نظام حکومتی کره شمالی، یعنی ایدئولوژی جوچه و کیش شخصیت، سفر کرد.

ایدئولوژی جوچه (Self-Reliance)

«جوچه» که به معنای «خودکفایی» یا «اتکا به خود» است، ستون فقرات ایدئولوژی کره شمالی محسوب می شود. این فلسفه که توسط کیم ایل سونگ پایه گذاری شد، بر اهمیت استقلال کامل کشور در تمامی ابعاد – سیاسی، اقتصادی و فرهنگی – تأکید دارد. جوچه به مردم می آموزد که باید به جای اتکا به قدرت های خارجی، بر توانایی های خود و رهبری رهبر عالی مقام تکیه کنند. در نتیجه، هرگونه جشن یا مناسبت با ریشه خارجی، به عنوان «نفوذ فرهنگی امپریالیستی» تلقی شده و رد می شود. ممنوعیت جشن هایی مانند کریسمس، سال نو میلادی و ولنتاین، مستقیماً از همین اصل جوچه نشأت می گیرد؛ زیرا این جشن ها نمادی از فرهنگ جهانی هستند که می تواند استقلال ایدئولوژیک کره شمالی را به خطر اندازد.

کیش شخصیت (Cult of Personality)

مهمترین جنبه ای که ممنوعیت ها را توجیه می کند و به آن ها مشروعیت می بخشد، کیش شخصیت حاکم بر خاندان کیم است. در کره شمالی، رهبران خاندان کیم نه تنها به عنوان رهبران سیاسی، بلکه به عنوان تنها نمادهای مشروع قدرت، مرجع اخلاقی و حتی الگوهای خدای گونه ستایش می شوند. زندگی روزمره، آموزش، رسانه ها و حتی تقویم، همگی حول محور ستایش رهبران سازمان دهی شده اند. جشن تولد کیم ایل سونگ (روز خورشید) و کیم جونگ ایل (روز ستاره درخشان) و حتی کیم جونگ سوک (مادربزرگ کیم جونگ اون) به مهمترین مناسبت های ملی تبدیل شده اند و جایگزین هرگونه نماد مذهبی یا فرهنگی خارجی می شوند. به این ترتیب، وفاداری به رهبر، جایگزین هرگونه ایمان مذهبی یا دلبستگی فرهنگی دیگر می شود و «خانواده کیم، خدای مردم کره شمالی هستند»؛ عبارتی که شاید برای بسیاری غریب به نظر رسد اما واقعیتی تلخ در این کشور است.

این نظام، به شکلی سیستماتیک هرگونه تفکر مستقل، اعتقاد مذهبی یا ابراز وجود شخصی را که ممکن است از این چارچوب خارج باشد، سرکوب می کند. حتی درخت های کریسمسی که در برخی نقاط پیونگ یانگ دیده می شوند، معنای مذهبی ندارند و صرفاً نمادی بی روح از جهانی هستند که مردم کره شمالی از آن جدا افتاده اند.

ترس از مذهب و نفوذ اطلاعات خارجی

یکی از دلایل اصلی ممنوعیت ها، ترس دولت از مذهب، به ویژه مسیحیت، است. دولت کره شمالی مذهب را به عنوان رقیبی برای قدرت مطلق خود و تهدیدی برای کنترل کامل بر ذهن و اراده مردم می بیند. هرگونه اجتماع مذهبی خودجوش، دعا یا آوازخوانی، به شدت کنترل می شود و مجازات های سنگینی در پی دارد. این ترس، به تلاش برای جلوگیری از ورود هرگونه اطلاعات، فرهنگ یا ارزش های غربی نیز گسترش می یابد. کنترل شدید بر رسانه ها، عدم دسترسی مردم عادی به اینترنت جهانی و ممنوعیت هرگونه محتوای خارجی، همگی در راستای جلوگیری از ورود ایده هایی است که ممکن است حاکمیت تک حزبی و ایدئولوژی جوچه را به چالش بکشند.

گفته می شود که سیستم های اطلاعاتی و امنیتی کره شمالی، هرگونه نشانه از تمایل به فرهنگ های خارجی را به دقت رصد می کنند و با شدیدترین واکنش ها روبرو می شوند. در این کشور، کوچکترین نشانه از علاقه به فیلم های خارجی، موسیقی پاپ کره ای یا حتی تبریک جشن های جهانی، می تواند به معنای پایان آزادی فردی و حتی حیات باشد. زندگی در کره شمالی، تجربه ای مداوم از ترس و خودسانسوری است، جایی که سایه دولت بر هر تصمیم و هر فکری سنگینی می کند.

زندگی تحت کنترل: نمونه هایی از ممنوعیت های دیگر

محدودیت های مربوط به جشن های کریسمس، سال نو و ولنتاین تنها نوک کوه یخ در کره شمالی هستند. کنترل دولت بر زندگی شهروندان تا جزئی ترین جنبه ها پیش می رود، به طوری که حتی انتخاب مدل مو، لباس و نوع سرگرمی نیز توسط مقامات تعیین می شود. این ممنوعیت ها تصویری از یک جامعه کاملاً کنترل شده را ترسیم می کنند که در آن آزادی های فردی تقریباً هیچ معنایی ندارند.

محدودیت های پوشش و ظاهر

در کره شمالی، مردم مجاز به انتخاب آزادانه لباس و مدل موی خود نیستند. دولت لیستی از مدل های موی مجاز را برای مردان و زنان تعیین کرده و از مردم انتظار می رود که از این الگوها پیروی کنند. برای مردان، حدود ۱۰ مدل مو و برای زنان، ۱۵ مدل موی رسمی وجود دارد. مدل موهای بلند برای زنان و موی بلند برای مردان ممنوع است. این محدودیت ها نه تنها بر ظاهر، بلکه بر ذهنیت مردم تأثیر می گذارند و نشان می دهند که چگونه دولت تلاش می کند تا هرگونه فردیت و ابراز وجود خارج از چارچوب تعیین شده را از بین ببرد.

کنترل بر رسانه ها و اطلاعات

دسترسی به اطلاعات در کره شمالی به شدت کنترل می شود. شهروندان عادی به اینترنت جهانی دسترسی ندارند و تنها به یک شبکه داخلی به نام «اینترانت» دسترسی دارند که محتوای آن به شدت فیلتر شده و تحت نظارت دولت است. تنها چهار شبکه تلویزیونی در این کشور وجود دارد که همگی تحت کنترل دولت بوده و به پخش پروپاگاندا، اخبار رسمی، برنامه های آموزشی و مسابقات ورزشی می پردازند. تماشای فیلم ها یا سریال های خارجی، گوش دادن به موسیقی خارجی یا حتی خواندن کتاب هایی که از سوی دولت تأیید نشده اند، می تواند مجازات های سنگینی از جمله زندان و کار اجباری را در پی داشته باشد. این کنترل مطلق بر اطلاعات، به دولت اجازه می دهد تا روایت خود را بدون هیچ چالشی به مردم القا کند و آن ها را از واقعیت های جهان خارج بی خبر نگه دارد.

بر اساس گزارش ها، حتی فعالیت های ساده ای مانند «رقص» و «آوازخوانی» در جمع های غیررسمی نیز توسط سامانه های ویژه کنترل می شود تا اطمینان حاصل شود که هیچ محتوای غیرمجاز یا «غیرانقلابی» در حال انتشار نیست. این سطح از کنترل، عملاً هرگونه فعالیت خودجوش و شادی آزادانه را از مردم سلب می کند.

محدودیت های سفر و مهاجرت

شهروندان کره شمالی اجازه ندارند بدون اجازه دولت از کشور خارج شوند. هرگونه تلاش برای فرار از کشور یا ارتباط با خارجیان بدون مجوز، مجازات های بسیار سنگینی از جمله اعدام را در پی دارد. این محدودیت ها نه تنها به دلیل جلوگیری از خروج اطلاعات، بلکه به منظور حفظ کنترل کامل بر جمعیت و جلوگیری از نفوذ ایده های خارجی است. این واقعیت که تنها دو کشور (مالزی و سنگاپور) تا پیش از این امکان سفر بدون ویزا به کره شمالی را داشتند (و آن هم تحت شرایط سختگیرانه)، نشان دهنده انزوای عمیق این کشور است. این انزوا، مردم را از هرگونه تجربه جهانی، فرهنگی و اجتماعی محروم می سازد.

جنبه های اقتصادی زندگی

با وجود ادعاهای دولت درباره خودکفایی، اقتصاد کره شمالی با چالش های فراوانی روبرو است. قطعی برق در این کشور بسیار رایج است و زیرساخت های آن فرسوده و قدیمی هستند. اغلب مردم عادی در شرایط اقتصادی دشواری زندگی می کنند، در حالی که رهبران و نخبگان، زندگی بسیار مجلل و مرفهی دارند. این شکاف عمیق طبقاتی، در کنار کنترل شدید دولتی، تصویری از جامعه ای را ارائه می دهد که در آن نابرابری و محرومیت های گسترده به چشم می خورد.

«شما نمی توانید بگویید که مسیحی هستید. اگر این کار را بکنید شما را به زندان یک کمپ می فرستند.»

زندگی روزمره در سایه ایدئولوژی

در نهایت، تمامی جنبه های زندگی در کره شمالی، از آموزش و پرورش گرفته تا رسانه ها و تفریحات، با هدف تقویت ایدئولوژی جوچه و کیش شخصیت طراحی شده اند. کودکان از سنین پایین در مدارس درباره عظمت رهبران و برتری ایدئولوژی جوچه آموزش می بینند. حتی ورزش ها و فعالیت های تفریحی نیز با اهداف سیاسی و اجتماعی دولت هماهنگ هستند. به عنوان مثال، ورزش رولربلیدینگ که در بسیاری از کشورها از مد افتاده است، در کره شمالی به لطف حمایت کیم جونگ اون، همچنان محبوبیت دارد و پارک ها و پیاده روها برای آن طراحی شده اند.

این سطح از کنترل بر تمامی جنبه های زندگی، باعث شده است که مردم کره شمالی از بسیاری از تجربیات انسانی مشترک با دیگر نقاط جهان محروم بمانند. فقدان جشن های جهانی، تنها یک نماد از این محرومیت های گسترده و زندگی در جامعه ای است که در آن، فردیت و آزادی های شخصی، جای خود را به اطاعت مطلق از دولت داده اند.

نتیجه گیری

فقدان جشن کریسمس، سال نو میلادی و ولنتاین در کره شمالی، تنها یک مورد از ابعاد گسترده تر کنترل دولت بر زندگی شهروندان است. این محدودیت ها، نه تنها به دلیل انزوای این کشور، بلکه ریشه های عمیق در ایدئولوژی جوچه و کیش شخصیت رهبران خاندان کیم دارند. در جامعه ای که وفاداری به رهبر، ستون فقرات هویت ملی است، هرگونه نفوذ خارجی یا ایده مستقل از نظام، تهدیدی جدی تلقی می شود.

این روایت ها، از ممنوعیت کریسمس و جایگزینی آن با جشن تولد مادربزرگ کیم جونگ اون گرفته تا تقویم جوچه و جشن های انقلابی به جای سال نو میلادی، و نادیده گرفتن ولنتاین در برابر بزرگداشت «روز ژنرال»، همگی تصویری از جامعه ای را ترسیم می کنند که در آن، آزادی های فردی و اجتماعی به شدت محدود شده اند. مسیحیان زیرزمینی و تلاش های مخفیانه آن ها برای زنده نگه داشتن ایمانشان، یادآور جسارت و مقاومت در برابر سرکوب است، اما مجازات های سنگین نشان می دهند که این مسیر چقدر دشوار و خطرناک است.

با نگاهی به آینده، به نظر نمی رسد تغییر محسوسی در رویکرد دولت کره شمالی انتظار رود. ماهیت نظام فعلی، مبتنی بر کنترل کامل و سرکوب هرگونه تفاوت، همچنان بر زندگی مردم سایه افکنده است. این وضعیت، ضرورت تأمل در مورد ارزش آزادی های فردی، مذهبی و فرهنگی را بیش از پیش آشکار می سازد و به ما یادآوری می کند که چگونه در برخی نقاط جهان، ساده ترین حقوق انسانی می توانند به سادگی سلب شوند.