مردی که ۳۵ سال نخوابیده است!

روزنامه به گزارش ایران تودی خراسان وی نوشت: عقربه های ساعت نزدیک به ظهر 22 سپتامبر 1980 است. شهرهای کشور ما در صلح هستند ، اما این صلح مقدم بر طوفان است. همه در خانه استراحت می کنند و با خانواده خود سرگرم می شوند ، اما در اتاق عمل آخرین اطلاعات در مورد حمله ناجوانمردانه به دشمن ما سرزمین های ایران است دقایقی بعد ، صدام ، رئیس جمهور وقت عراق ، رسماً دستور حمله به مرزهای ایران را صادر کرد و خبر تهاجم گسترده ای در سراسر جهان پخش شد. صدام به دوربین گفت که همه منابع نظامی ، انسانی و مالی خود را بسیج کرده تا یک هفته بعد به تهران برسد و ایران این رویایی است که از ابتدا اشتباه به نظر می رسد. ایرانیان پیر و جوان می ایستند خون اهدا می کنند و می میرند اما امیدوار و قوی هستند آنها با ابتدایی ترین تجهیزات به جبهه می روند تا حتی یک وجب از خاکشان به دست دشمن نیفتد. مردم به شهادت رسیدند ، بیش از 320،000 جانباز. اکنون ، 40 سال بعد ، برخی از ما نفس می کشیم و terans و هر کلمه ای داستان شجاعت ، آرزو ، عشق و سختی است. در دومین روز از هفته دفاع مقدس و برنامه “زندگی سلام” امروز ، به دیدار سید غضنفر موسوی ، پیشکسوتی رفتیم که به دلیل مشکلات روحی در 35 سال گذشته هرگز نخوابیده است. گویی او آمده بود که اکنون ما را بیدار کند و بگوید این روزهای تحریم های سنگین ، مانند روزهای توپخانه و خمپاره ، دیگر تمام شده بود اما تنها چیزی که باقی مانده بود ، نام ایران جاودان و یک ایرانی غیور بود.

در جوانی شب و روز کار می کردم

آگاسید روزهای خود را در روستای رحیز از شهرستان سمیرم در جنوب استان اصفهان می گذراند. وی چندین سال است که از وزارت کشور بازنشسته شده و درباره وضعیت فعلی خود می گوید: “من در اتاق پادنا زندگی می کنم. پادنا ریشه قله دنا است. این منطقه جایی است که هواپیمای تهران-یاسوج سال گذشته سقوط کرد. من تا کلاس ششم در پادنا تحصیل کردم و تحصیلاتم را ادامه دادم. من مجبور شدم به شهر بروم مردم پدنا در آن زمان زیر خط فقر زندگی می کردند ما آب و جاده و حمام نداشتیم مجبور شدیم برای زندگی به شهرهای بندری برویم وقتی کلاس ششم را تمام کردم تصمیم گرفتم به شهر دیگری بروم. من و پدرم به خرمشهر رفتیم و مدتی در آنجا ماندیم. عمه من در آنجا زندگی می کرد و ما در آنجا اقامت داشتیم. من و پدرم چند سال در خوزستان بودیم ، من آن روزها به مغازه لباسشویی رفتیم و طی دو سال نیمی از مغازه را از صاحب آن خریدم و سرانجام خدمت من در آباده پایان یافت و تا نوده گنبد کاووس و آزادشهر در خرمشهر خدمت کردم. من برگشتم. در آن سالها تجربه کار مانند آشپزی ، رانندگی ، مکانیک و غیره کسب کردم من شکایت دارم که وقتی پس از پایان خدمت به خرمشهر بازگشتم ، مغازه آهن فروشی را که می فروختم دوباره خریداری کردم و شبانه روز کار کردم. یک روز صد لباس را با دست شستم و روی پشت بام پهن کردم. سپس فکر ازدواج را شروع کردم. “من به زادگاهم پادنا آمدم ، با کمک خانواده همسرم را پیدا کردم و ازدواج کردم.”

روزی که گاز خردل نوشیدم!

وقتی به داستان شهادت می رسید ، لحن صدا تغییر می کند. به نظر می رسد همه این داستان ها دوباره به ذهن خطور می کنند. وی گفت: “در تاریخ 25 مارس 1985 ، كودكان ایرانی از صبح تا ظهر حدود 65 هواپیمای بعثی را سرنگون كردند. این امر برای صدام و كشورهای منطقه دشوار بود. به تلافی ، تمام قلمرو خرمشهر ، آبادان ، جزیره مینا و … نابود شد.” با بمب های شیمیایی آلوده شد و مقامات به ما گفتند که ماسک بچه ها را بزنید. به یاد دارم زمان نماز بود و من به محل تحویل رفتم تا برای فرزندانمان غذا بیاورم ، اما او مسئولیت توزیع غذا را نداشت. مثل اینکه چیزی به من الهام شده بود تا از فرصت استفاده کنم و دعا کنم. به محض بیرون آمدن ، او را بمباران کردند. من هم به سنگر نزدیک دهانه شط یا خلیج فارس برگشتم. برای رسیدن به ساحل شط و گرفتن وضو مجبور شدم از یک ساحل سه تا چهار متری پایین بیایم ، آنجا لغزیدم و ماسک خود را برداشتم و وضو گرفتم. من احساس بدی کردم و برای رسیدن به بچه ها تلاش کردم. N من روسری نبودم و نقاب خود را فراموش کردم اما جاده سنگر به بیمارستان شیمیایی بود. حالم بدتر شد و در بیمارستان درگذشتم. در طول راه ، من یک گاز خردل نوشیدم که به سیستم عصبی من حمله کرد و آن روز شانس کمی برای زنده ماندن داشتم. “پس از آن ، من 100 درصد شیمیایی شدم.”

من پسرم را فقط یک بار دیدم

موسوی خستگی ناپذیر و سخت کوش ، به زودی موضوع سخنان خود را به زمان جنگ می برد و خاطرات خود را از جبهه بازگو می کند: من و شهید بهنام محمدی وظیفه داشتیم لوازم مورد نیاز مسجد جامع خرمشهر را به بچه های جبهه تحویل دهیم. در آن روزها ، خداوند دو دختر دوقلو به نام های فاطمه و زهرا به من داد و من نمی دانستم چه زمانی آنها به دنیا آمده اند زیرا من در منطقه بودم. بعد از پایان ماموریت ما ، اجازه گرفتم و برای دیدن خانواده به خانه آمدم. در آنجا دیدم که زهرا حال خوبی ندارد ، او را به بیضاha بردم و با آمبولانس او ​​را به بیمارستان سمیر منتقل کردم. زهرا در بیمارستان بستری شد و من به خانه برگشتم. صبح دیدم مادرم با دست خالی به خانه آمد. از او پرسیدم زهرا کجاست؟ گفت: نماز زهرا تمام شد ، بانویی از سمیرم به من کمک کرد ، او را آنجا دفن کردم و آمدم. من هم به جبهه برگشتم و هنوز از قبر دخترم زهرا بی اطلاع هستم. »

برق گرفتگی باعث شد برای همیشه خواب از دست بدهم

این پیشکسوت اهل سمیرم شخصی بوده است که 35 سال آرزوی شیرین خود را در خوابیدن خوب با هموطنان خود تقدیم کرده است. دلیل این اتفاق را از او می پرسم و او می گوید: «حدود سه ماه در بیمارستان اهواز بستری شدم. در این مدت پزشکان انواع داروها و روش های درمانی را امتحان کردند اما نتیجه ای نداشت. گاز خردل به سیستم عصبی آسیب زده است. فکر کردم (فکر کردم) که تمام خانواده ام را از دست داده ام و گریه و گریه کردم. سه دکتر عاقل تصمیم گرفتند 12 جلسه و حداکثر یک روز شوک الکتریکی به من بدهند تا روند درمان من سریعتر و بهتر انجام شود. همین جریان های الکتریکی خواب مرا از بین بردند. از ژوئیه 1986 تاکنون یک لحظه نخوابم. من دوست دارم بخوابم ، اما مغزم دستور نمی دهد. حالا من شبیه ماشین شده ام که بدون کلید باز می شود و کاملاً کار می کند! اوایل برایم سخت بود. طی چند روزی که برق گرفتگی طول کشید ، برای مدتی طولانی برایم دارو تجویز کردند ، اما وقتی شوک فروکش کرد ، خوابم از دست رفت. سالها گذشت و شرایط برایم دشوارتر شد تا برای معالجه به تهران بیایم. استاد آنقدر در تهران درگیر پزشکی بود که من یک سال پیش با او قرار گذاشتم. بعد از مرور تست ها و معاینات من چیز عجیبی به من گفت. وقتی او مرا معاینه کرد ، با تأکید ویژه ای گفت: “باباجون!” خودکشی نکن! “من از صحبت های او بسیار ناراحت شدم ، سپس صحبت کردیم و سرانجام او آب تمیز روی دست من ریخت و گفت دیگر هرگز بهبود پیدا نمی کنی.” به همین روش زندگی کن.

آیا هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد؟

وقتی به مصاحبه می رسیم ، سوالات زیادی دارم که می خواهم بدون تعریف و تمجید از این پیشکسوت بپرسم و با چهره ای باز و با خنده در انتظارم با سوالاتم روبرو می شوم. می پرسم شما نمی خوابید ، چگونه استراحت می کنید؟ آیا تا به حال به دنبال درمان بوده اید؟ آیا تحمل این شرایط از نظر منطقی امکان پذیر است؟ و … آگاسید پاسخ می دهد: «در ابتدا ، وقتی به این مشکل برخوردم ، با همه اطرافیان حالم بد بود. یکی از اقوام مقداری پول به من داد و من برای معالجه به دبی رفتم. روزی که این قطعنامه اجرا شد ، ویزای سفر به دبی را دریافت کردم. ویزای من 14 روزه بود ، اما 70 روز در بیمارستان بستری شدم ، اما هیچ اتفاق مثبتی در طول درمان رخ نداد. اتفاقاً آنها می خواستند شوک الکتریکی دیگری به من بزنند که من قبول نکردم و از بیمارستان مرخص شدم. ویزای من تمام شد و به دادگاهی در دبی مراجعه کردم. اسناد را نشان دادم و به ایران برگشتم. جالب اینجاست که وقتی برگشتم ، برای سفر به خارج از کشور حقوقم کوتاه شد! چند سال پس از این دیدار ، به پیشنهاد یکی از همکارانم در دفتر استانداری خوزستان ، به یک هیپنوتیزم مشهور رفتم. در عوض ، من به 6 یا 7 جلسه می رفتم و 5-6 ساعت در روز هیپنوتیزم می کردم ، اما فایده ای نداشت. بعد فهمیدم که هیپنوتیزم بی فایده است ، اما یاد گرفتم چگونه بدنم را آرام کنم. من خودم را زیر گردنم هیپنوتیزم می کنم و آرام می شوم ، البته این یک چیز خطرناک است و همه نباید به دنبال این کارها بروند. من آن را “خلسه” می نامم. ترنس حالت آگاهی خاصی است که در آن بدن در حالت آرام یا آرام قرار دارد. در این شرایط ، ذهن کاملاً هوشیار و بیدار است ، اما اندام ها از گردن به پایین شل می شوند و من وزن آنها را احساس نمی کنم. 15 تا 30 دقیقه طول می کشد. گاهی اوقات ، وقتی بیکار هستم ، به رودخانه ای در پایین دست می روم و به آب نگاه می کنم و مراقبه می کنم. “به این ترتیب ، ذهنم را آزاد می کنم و عضلاتم را شل می کنم.”

انرژی من 100 برابر بقیه است

می پرسم آقای سید غضنفر آیا شما از چنین زندگی خسته شده اید؟ از صدای شما مشخص است که روحیه بالایی دارید ، چگونه می توان اینقدر امید به زندگی در صدا و رفتار شما وجود داشت؟ وی پاسخ می دهد: «درست است که من همیشه خواب و خسته ام ، اما صد برابر شما انرژی دارم. من همیشه بیدار می شوم و همه کارها را انجام می دهم. من هیچ چیز را شرم آور نمی دانم. گاهی ترشی درست می کنم. اندکی پس از بازنشستگی ، من با تولید کننده ای قرارداد بستم و برای او اسید تهیه کردم. بین خانواده و آشنایان به من کلید گفته می شود! هرکسی می تواند کاری برای من انجام دهد. مثلاً من یک بار صد کیلو سیر خریدم تا از آن برای ترشی استفاده کنم. سیرها را به خانواده تقسیم کردم تا همه بتوانند بخشی از آن را تمیز کنند. همه خسته و خوابیده بودند ، اما من بیدار بودم و همه کارها را خودم انجام می دادم. “وقتی بیکار هستم ، برای جمع آوری گیاهان کوهستانی به دامنه کوه دنا می روم.”

آقای غضنفر که به نظر می رسد با بی خوابی خود آشتی کرده است ادامه می دهد: مثلاً چند سال پیش یک شب در حیاط نشسته بودم ، خیلی دیر بود. ناگهان دزد خود را به داخل حیاط انداخت. وقتی بیدار شد نگاهش کردم. نزدیک که شدم ، گفتم: “اگر نیازی به آن داشتی چیزی برایت بیاورم؟” “او نیز با تعجب و اضطراب فرار کرد و دیگر هرگز ظاهر نشد!”

من مدیون این انقلاب هستم

برخی از س questionsالات تکراری به نظر می رسند ، اما پرسیدن از برخی افراد دور از ذهن نیست. از غضنفر مضطرب می پرسم که اگر جنگی شود دوباره به جبهه می رود یا اینکه می گوید برای ما تمام شده است؟ پاسخ روشن است: ”من مدیون این انقلاب هستم. باز هم ، اگر تهدید این انقلاب را تهدید کند ، لحظه ای دریغ نخواهم کرد و زندگی خود را در دستان خود خواهم گرفت تا نتوانم نسبت به جامعه خود بی تفاوت بمانم. خداوند مرا به عنوان یک انسان آفرید و مردم احساس مسئولیت می کنند. هر کس باید تمام تلاش خود را انجام دهد. از نظافت خیابان تا کارگران و مدیران. فردا همه باید پاسخ دهیم که چرا وظیفه خود را به درستی انجام ندادیم. من می خواهم همه به یکدیگر رحم کنند و به مردم فکر کنند. همه ما پیر و جوان ، زن و مرد مدیون انقلاب هستیم. “آیا ما هوشیار هستیم؟”

انتهای پیام