ماجرای قهرمانی دختری که به پدرش قول داد کشتی‌گیر شود

به گزارش ایران تودی، قرقیزستان میزبان رقابت های گرندپری بین المللی کشتی زنان جام ارکینبایف بود که در وزن 70 کیلوگرم و 3 مدال نقره فاطمه فتاحی در وزن 60 کیلوگرم، مریم احمدی و هانیه عاشوری در وزن 75 کیلوگرم موفق به کسب 3 مدال نقره شدند. وزن +75 کیلوگرم.

سپیده بابایی برای اولین بار در 31 سالگی به مسابقات بین المللی اعزام شد و خوش رنگ ترین مدال را کسب کرد. او می گوید از کودکی عاشق کشتی بوده و به پدرش قول داده که روزی کشتی بگیرد. پدر قبل از اینکه او را روی عرشه کشتی ببیند می میرد، اما او به قول خود عمل می کند.

این کشتی گیر به ایران تودی گفت که در 31 سالگی مدال گرفت.

چرا کشتی را به عنوان ورزش انتخاب کردید؟

من 31 سال سن دارم و برخلاف بسیاری از کشتی گیرانی که جودو یا ورزش های دیگر می کنند، کشتی را شروع کردم و ورزش دیگری انجام ندادم. برادرم یک کشتی گیر و ملی پوش سابق بود. من از کودکی عاشق این ورزش بودم و همیشه به پدرم قول می دادم که اگر تا 30 سالگی ورزش کشتی بانوان بیشتر شود، من هم وارد این ورزش شوم. خوشبختانه کشتی کلاسیک آمد و به من پیشنهاد مسابقه دادند، یادم هست اولین بار به من پیشنهاد شد که تا صبح نخوابم و احساس خیلی خوبی داشتم.

از چه زمانی ورزش کشتی را شروع کردید و در مسابقات شرکت کردید؟

من نزدیک به 6 سال است که با کلاسیک کشتی می گیرم. متاسفانه دو سال اول به دلیل شرایط سنی نتوانستم در مسابقات کلاسیک استانی و کشوری شرکت کنم اما بعد گفتند هر تیمی می تواند یک کشتی گیر بالای 23 سال داشته باشد. در چهار فصل هم ستاره مسابقات بود و هم فنی ترین کشتی گیر و با وجود اینکه به تیم ملی رفتم، چون مسابقات آسیایی و جهانی در کشتی کلاسیک برگزار نمی شد، به عالیشاه روی آوردم.

شما برای اولین بار به یک مسابقه بین المللی اعزام شدید، این تجربه برای شما چگونه بود؟

پس از پشت سر گذاشتن مسابقات استانی با غلبه بر همکارم زهرا یزدانی در مسابقات درون اردویی قهرمان کشور شدم. آنجا دوم شدم و به تیم ملی صعود کردم. قبل از اعزام به قرقیزستان، در ارتش عملکرد خوبی داشتم و پیشرفت خوبی داشتم. این اولین سفرم به مسابقات بین المللی بود و استرسم بیشتر از یک تیم باتجربه بود. حریفان را نمی شناختم اما در کشتی اول با ضربه فنی برنده شدم، کشتی دوم با 6 امتیاز و در فینال با اختلاف صفر.

سطح ورزشکاران ما بسیار بالا بود و کشورهای دیگر چیزی برای گفتن به ما نداشتند. با اینکه قبل از فرستادن بچه ها سرما خوردند اما همه ظاهرشان خوب بود. این اولین پست من بود و بیشتر استرس داشتم. از طرفی فینال خانم عاشوری پیش من بود و بعد از باخت استرسم دوچندان شد و صدای تپش قلبم را شنیدم چون او هم تجربه کسب مدال طلای جهانی را داشت اما نشد و خیلی به من داد. ترسناک خدا را شکر عملکرد خوبی داشتم و با دست پر برگشتم.

در مورد احساسی که بعد از کسب مدال طلا داشتید صحبت کنید

کلمات نمی توانند احساس من را هنگام خرید طلا توصیف کنند. من افتخار کردم که پرچم کشورم را در دست دارم و به کشور دیگری افتخار می کنم. روزی که کشتی گرفتم پدرم مرا ندید و پیش از او مرد، اما وقتی از قرقیزستان برگشتم بر سر قبرش رفتم و گفتم: الواع وفا به قولم وفا کردم.

شما هم مادر هستید، کار در کشتی را برایتان سخت نکرد؟

من یک پسر 11 ساله دارم که فوتبال بازی می کند و همچنین کشتی می گیرد. او مشوق اصلی من است و همیشه می گوید باید تمرین کنی، قول می دهم درس هایم را بخوانم.

زمانی که فردی موفق می شود، نه تنها نتیجه تلاش خودش، بلکه تاثیر اطرافیانش نیز هست. من هم از خانواده و اطرافیانم انگیزه دارم. من یک مادر هستم و با خانواده همسرم زندگی می کنم. شاید همه جای من ادامه ندهند. سنم بالا رفت و عده ای می گفتند باید مربیگری کنی اما چنین قدمی برداشتم و با همه سختی ها سعی می کنم تا آخر بروم.

اخرین حرف

از سرپرست تیم خانم میرزا، نایب رییس بانوان فدراسیون خانم درخشانی و سرمربی تیم ملی خانم براتی تشکر می کنم. واقعا زحمت کشیدند.

انتهای پیام/