عکس/ شاهین شب؛ عجیب‌ترین جنگنده نیروی هوایی آمریکا
اف-۱۱۷ نایت هاوک (به معنای شاهین شب)، هواپیمای ضربتی (حمله زمینی) پنهان‌کار تک‌سرنشین و دو موتوره است که توسط شرکت لاکهید برای نیروی هوایی ایالات متحده ساخته شد و اولین هواپیمای ساخته شده بر اساس فناوری شناساگریزی است.
پروژه این هواپیما پس از دوره‌ای از آزمایش‌های پرواز به موفقیت رسید و اولین نمونه قابل پرواز در سال ۱۹۸۲ تحویل داده شد. وجود این هواپیما در سال ۱۹۸۸ به‌طور رسمی تأیید شد و تولید آن در سال ۱۹۹۰ متوقف شد. در مجموع ۶۴ فروند از انواع مختلف این هواپیما تولید شد.
درباره شاهین شب/ اف-۱۱۷
هنگامی که نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) برای نخستین بار با لاکهید مارتین با مفهوم پنهانکاری همکاری کرد شد، مدیر اسکانک ورکز، کلی جانسون، طراحی گرد را پیشنهاد داد. او معتقد بود که شکل‌های به‌طور صاف ترکیب بهتری از سرعت و پنهانکاری ارائه می‌دهند.
با این حال، دستیارش، بن ریچ، نشان داد که سطوح با زاویه‌های چندضلعی کاهش قابل توجهی در امواج راداری فراهم می‌کنند و کنترل آیرودینامیکی مورد نیاز می‌تواند با واحد‌های کامپیوتری تأمین شود.
گزارشی از اسکناک ورکز در ماه مه ۱۹۷۵ با عنوان “گزارش پیشرفت شماره ۲، مطالعات مفهومی پنهانکاری بالا طراحی گرد را نشان داد که به نفع طراحی با لبه‌های صاف رد شد.
طراحی غیرمعمول حاصل، خلبانان باتجربه را شگفت‌زده و گیج کرد؛ یک خلبان نیروی هوایی سلطنتی (RAF) که به‌عنوان افسر مبادله‌ای با این هواپیما پرواز کرد، اظهار داشت که هنگامی که اولین بار عکسی از F-۱۱۷ که هنوز مخفی بود را دید، «بلافاصله خندید و به خود گفت ‘واضح است که این هواپیما نمی‌تواند پرواز کند’».
F-۱۱۷ تک‌سرنشین است و از دو موتور توربوفن General Electric F ۴۰۴ که فاقد پس‌سوز هستنداستفاده می‌کند. این موتور‌ها به‌طور گسترده‌ای برای استفاده در یک هواپیمای رادار گریز تغییر داده شده‌اند، به‌گونه‌ای که دمای عملیاتی خنک‌تری داشته باشند و به‌طور نسبی شبیه به یک موتور جت عمل کنند.
موتور به‌گونه‌ای طراحی شد که حداقل نیروی پیشران را تولید کند، که طراحی ورودی و نازل مناسب را ساده‌تر کرد. برای پنهان کردن موتور از رادار دشمن، یک مشبک فلزی رسانا در ورودی هوا نصب شد و گاز‌های خروجی عمدتاً با هوای خنک مخلوط شدند تا رد حرارتی موتور را کاهش دهند.
هواپیما قادر به سوخت‌گیری هوایی است و دارای دمی به شکل V می‌باشد. حداکثر سرعت آن ۶۲۳ مایل در ساعت (۱۰۰۳ کیلومتر در ساعت؛ ۵۴۱ گره) در ارتفاع بالا است، حداکثر نرخ صعود آن ۲۸۲۰ فوت (۸۶۰ متر) در دقیقه است و سقف خدمات آن ۴۳٬۰۰۰ تا ۴۵٬۰۰۰ فوت (۱۳٬۰۰۰ تا ۱۴٬۰۰۰ متر) می‌باشد. کابین خلبان با وجود نمایشگر‌ها و کنترل‌های ارگونومیک نسبتاً جادار است، اما میدان دید تا حدی با یک نقطه کور بزرگ در عقب مسدود شده است.
تجهیزات پرواز
هواپیما‌های رادارگریز اولیه با تمرکز بر حداقل‌سازی سطح مقطع راداری (RCS) به جای عملکرد آیرودینامیکی طراحی شدند. به همین دلیل، F-۱۱۷ از نظر آیرودینامیکی در هر سه محور اصلی ناپایدار است و برای حفظ پرواز کنترل شده نیاز به اصلاحات دائمی از سیستم پرواز fly-by-wire (FBW) دارد.
این هواپیما مجهز به کنترل‌های هدایت پرواز برقی به همراه چهار سیستم مشابه اضافی است. برای کاهش هزینه‌های توسعه، از سیستم‌های اویونیک، fly-by-wire، و قطعات هواپیما‌های جنرال داینامیکس F-۱۶، بوئینگ بی-۵۲ استراتوفورترس، مک‌دانل داگلاس اف/ای-۱۸ هورنت در توسعه این هواپیما استفاده شد.
این هواپیما مجهز به سیستم‌های ناوبری و حمله پیشرفته است که در یک مجموعه دیجیتال اویونیک ادغام شده است. ناوبری این هواپیما به صورت عمده توسط GPS و ناوبری اینرسی با دقت بالا انجام می‌شود.
مأموریت‌ها توسط یک سیستم برنامه‌ریزی خودکار برنامه‌ریزی می‌شوند که می‌تواند به‌طور خودکار تمام جنبه‌های یک مأموریت، از جمله حمله توسط بمب‌های تعبیه شده را انجام دهد.
اهداف توسط یک سیستم مادون قرمز حرارتی مشخص می‌شوند سپس با استفاده از یک مسافت‌یاب لیزری یا لیزر نگارنده فاصله آن‌ها مشخص می‌شود و در نهایت توسط بمب‌های هدایت‌شونده لیزری به آن‌ها حمله می‌شود.
محفظه داخلی F-۱۱۷ می‌تواند ۵۰۰۰ پوند (۲۳۰۰ کیلوگرم) مهمات حمل کند. سلاح‌های متعارف این هواپیما عبارتند از یک جفت بمب هدایت‌شونده لیزری جی‌بی‌یو-۱۰، جی‌بی‌یو-۱۲ یا جی‌بی‌یو-۲۷، دو بمب BLU-۱۰۹.