ماموریت‌هایی که به مقصد نمی‌رسند!

به گزارش ایران تودی ، روز چهارشنبه ، 2 ژوئیه ، یک اتوبوس حامل خبرنگاران در ناگادا واژگون شد و منجر به کشته شدن دو خبرنگار ایران تودی و ایرنا شد.

پس از انتشار این خبر ، یک یك اتوبوس حامل سربازان در یزد واژگون شد و اعضای ارتش و روزنامه نگاران مرگ روزنامه نگاران را در 6 دسامبر 2005 زنده كردند.

دکتر ابراهیم مقیمی ، استاد دانشگاه تهران یادداشتی را به ایران تودی نوشت به گفته وی ، این حوادث خطرات بدی است که می تواند با کمی برنامه ریزی و توسعه برنامه های کاهش خطر در دستگاه های مختلف ، چنین خطرات زندگی انسان را کاهش دهد.

زیر دکتر متن یادداشت ابراهیم مقیمی آورده شده است:

حقیقت این است که نبود چنین اقداماتی کار دشواری نیست. فقط با کمی نظارت و ارزیابی و اخلاق کاری دقیق ، می توانیم بسیاری از آنچه من “خطر بد” می نامم را کاهش دهیم.

به عبارت دیگر ، در فرهنگ ایرانی “به اندازه یک دانه غیرت” اگر چنین است ، کافی است بسیاری از مواردی که ما آنها را خطر بد می نامیم ، کاهش دهیم. تعریف ما از خطر این است که من یک دوره ، واقعه ، فعالیت ، وضعیت یا شرایطی را در نظر می گیرم که باعث مرگ ، جراحت یا آسیب رساندن به مردم یا محیط شود. این تعریف در کتاب خطر از خطر ، انتشارات دانشگاه تهران بررسی شده است. این کتاب استدلال می کند که خطر یک بحران نیست ، یک فاجعه نیست ، یک اتفاق غیر منتظره نیست. این یک دانش مستقل است.

هیچ فرد یا جامعه ای از نظر اجتماعی یا اقتصادی از چنین ضررهایی راضی نیست ، اما آنها همیشه از خطرات بدی رنج می برند و این بحث برانگیز است.

سردبیر مجله مدیریت ریسک محیطی نوشت: اندازه خطرات در هر جامعه نیز به سطح متوسط ​​”عقلانیت” و علمی بودن جامعه بستگی دارد. از این معیار می توان نتیجه گرفت که اگر کشوری مانند ایران خطرات خود را افزایش دهد ، درجه عقلانیت و علم کاهش می یابد. بعضی اوقات مردم یک کشور با وجود اینکه از دانش و دانش بالایی برخوردار هستند ، از عملکرد افراد نادان فرار می کنند. چیکار کنیم؟!

رئیس سابق دانشکده جغرافیا در دانشگاه تهران معتقد است که دولت ها و دولت های وابسته برای کاهش خطرات مردم و سرزمین ها و نه افزایش آنها ایجاد و مشروعیت می یابند. به همین دلیل ، آنها موظفند ماتریسی از اقدامات استراتژیک فنی ، علمی ، اجتماعی و مالی برای کاهش خطرات و نظارت و ارزیابی مستمر اجرای آنها ارائه دهند.

این مسئولیت دولت ها و کشورها است که در ایده پردازی خطرات ، آگاهی بخشی و پیش بینی خطرات رهبران ، سیاستمداران ، مدیران اجرایی ، ذینفعان و افراد در موقعیت ها و موقعیت های خاص ، سهیم باشند.

چنین دولتی پر از خطر است. فکر می کنید دولتی متولد ریسک چه نوع دولتی خواهد بود؟ این را با یک دولت مستقر در نفت یا یک دولت در جنگ مقایسه کنید.

عمر یک دولت نفتی به نفت بستگی دارد. هر چقدر روغن بیشتر باشد ، ریشه آن بیشتر است ، اما دولت ریسک گریز می تواند به کاهش خطر بستگی داشته باشد ، نه افزایش خطر. کمتر خطرناک – با ثبات تر.

دکتر. مقیمی گفت: بدیهی است که همه تهدیدها در ایران شناسایی نشده است و براساس آنچه شناسایی شده است ، می توان طبقه بندی و نوع شناسی تهدیدات در ایران را انجام داد. به عنوان مثال ، در سازمان ثبت اسناد و املاک کشور ، در سازمان ساخت و ساز ، مهندسی عمران و مهندسی عمران و نظارت ، نوع دیگری از تهدید نسبت به تهدید گونه های گیاهی در حال افزایش است. آیا نظارت بر خطرات در این سازمان وجود دارد؟ البته این نوع از خطرات حمل و نقل مربوط به کارخانه مربوط به راننده و مهندسی راه و کیفیت راننده و کاربر متفاوت است. تصادفات جاده ای خطرناک به دلیل پایین بودن سطح نظارت بر خطرات ترافیک جاده ای از مبدا در حال تکرار و افزایش است.

این روشی است که دولتها و دولتها می توانند به طور صحیح به تهدیدات برخی از نهادها (مثلاً دادگستری یا سازمان مدیریت بحران در ایران یا سازمان پدافند غیرعامل یا هلال احمر یا تیم نجات و غیره) پاسخ دهند. این رویکرد یک برنامه ریزی ماتریسی برای کاهش خطرات هر نهاد ، سازمان و وزارتخانه است. این به معنای مسئولیت کلیه نهادهای دولتی و حتی مردم در کاهش خطرات است. این یک رویکرد جامع است.

دکتر. مقیمی گفت: من به یک رویکرد جامع اعتقاد دارم. به نظر من ، دولت دوازدهم در شرف شکل گیری است ، غمها و اقدامات استراتژیک باید به همان میزان انرژی که ذکر کردم کاهش یابد و از هر وزیر و فرد مسئول باید از لحاظ فنی اطمینان حاصل شود. کاهش ریسک اجتماعی – علمی و اقتصادی بالا

به نظر می رسد این کار موثرتر از نشستن در دفتر و سفارش بازبینی است. امیدوارم مردم ایران ، حوزه و دانشگاه ، بازار و صنعتگر ، فرهنگی و کشاورز ، خرد و علم و غیرت ایران (به اندازه یک دانه جو) و حمایت از حق تعالی خداوند می تواند خطرات را کاهش دهد.

* ابراهیم مقیمی – عضو دانشکده جغرافیا ، دانشگاه تهران و عضو بنیانگذار انجمن تحقیقات ریسک ایران و رئیس سابق دانشکده جغرافیا ، دانشگاه تهران.

انتهای پیام