رهاشدگی سالمندان – ایران تودی

به گزارش روزنامه ایران تودی شرق وی نوشت: فرزندانش به امید خرید خانه بهتر برایش وکالت خریدند و بدون اینکه به او بگویند خانه را فروختند. وقتی صاحبش رسید حتی به پیرمرد اجازه نداد وسایلش را جمع کند. او را با تمام وسایلش بیرون کرد و به خیابان انداخت. در عرض چند ساعت نیمی از وسایلشان را بردند، فقط چند تکه اثاثیه باقی ماند». این یک داستان واقعی است که همه ما مشابه آن را شنیده ایم. سالمندانی که توسط خانواده هایشان در جایی رها شده اند. گرچه «دورگیری سالمندان» موضوع جدیدی نیست، اما در سال های اخیر بیشتر به چشم می خورد.

خطر فقر در دوران سالمندی جدی است

روند تغییرات جمعیتی در ایران نشان می دهد که در سال های آینده با پدیده پیری جمعیت مواجه خواهیم بود. اگرچه سالخوردگی جمعیت به خودی خود یک مشکل یا بحران جدی نیست، اما اگر جمعیت قابل توجهی از سالمندان فاقد هرگونه حمایت باشند و فقر سالمندان تهدیدی جدی برای آنها باشد، این امر ضروری تر می شود. به گفته شیوا پروایی، جامعه شناس و پژوهشگر اجتماعی، «فقر در میان سالمندان تقریباً دو برابر سایر گروه های سنی است و زنان مسن بیشتر از مردان مسن تر در معرض فقر هستند. همچنین فقر سالمندی در استان های مختلف با توجه به سطح توسعه یافتگی آن استان متفاوت است.

سالمندان نگران رها شدن هستند

تحقیقات در زمینه سالمندی تایید می کند که کیفیت زندگی سالمندان متوسط ​​یا پایین است. حدود 70 درصد از زنان مسن هیچ منبع درآمدی ندارند. آمار رسمی از رها شدن سالمندان وجود ندارد، اما آمارهای غیررسمی حاکی از آن است که حدود سه تا چهار هزار سالمند در مراکز مختلف نگهداری از سالمندان زندگی می کنند. سالمندان فقیری که هیچ منبع درآمدی ندارند و به خانواده خود وابسته هستند بیشتر از سایر سالمندان در معرض خطر رها شدن قرار دارند. نتایج تحقیقات نشان می دهد که یکی از دغدغه های اصلی سالمندان در سال های اخیر ترس از طرد شدن و رها شدن توسط خانواده است.

احتمال رها شدن افراد مسن بیشتر است

شیوا پروایی معتقد است: «بیشتر سالمندان رها شده از طبقه فقیر و پایین جامعه هستند. علاوه بر مشکلات جسمی، افراد مسن با مشکلات شناختی شدید و فقر نسلی و بین نسلی مواجه هستند. یعنی خانواده او نیز در کنار سالمندان در فقر به سر می برند و شرایط اقتصادی مناسبی برای حمایت از سالمندان ندارند. مشکلات معیشتی خانواده می تواند یکی از دلایل مهم ترک سالمندان باشد. زیرا سالمندان اقشار بالای جامعه علاوه بر اینکه منبع درآمد یا صاحب سرمایه هستند، دارای خانواده های ثروتمندی هستند که می توانند با پرداخت هزینه های بسیار بالا آنها را به مراکز خصوصی نگهداری از سالمندان بسپارند.

پیرها کجا هستند؟

به گفته یدالله ابوالفتحی ممتاز، یکی از اعضای هیات علمی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، آنها معمولا سالمندان را در نزدیکی اماکن مذهبی یا شهرهای دیگر ترک می کنند. همچنین برخی از خانواده ها سالمندان خود را در کوچه یا خیابان رها می کنند یا در ساعات خلوت شب آنها را در پارک، بیمارستان یا نزدیک یکی از مراکز نگهداری از سالمندان رها می کنند و دیگر به ملاقات آنها نمی روند. همچنین گزارش هایی از رها شدن افراد مسن در شهرهای دیگر وجود دارد. به گونه ای که خانواده پدر یا مادر سالخورده را از شهر خود خارج کرده و در شهر یا شهر دیگری رها می کنند تا هرگز آنها را پیدا نکنند و سالمند دچار آلزایمر یا مشکلات شناختی شود. ، او توانایی به خاطر سپردن محل زندگی خود را دارد و حتی نامی هم ندارد، بنابراین هرگز نمی توان او را شناسایی کرد.

علت رها شدن سالمندان چیست؟

پروایی گرچه دامپینگ سالمندان را مصداق خشونت خانوادگی علیه سالمندان می داند، اما دلیل آن را پیامدهای اجتماعی تورم و بی ثباتی اقتصادی می داند و می گوید: «در دهه اخیر با ابرتورم مواجه بوده ایم. اقشار فرودست در امرار معاش خود و این خانواده ها دیگر توان تامین مخارج سالمندان خود را ندارند.”

ابوالفتحی ممتاز درباره دلایل رها شدن سالمندان می گوید: «همیشه خانواده ها به دلیل شکاف نسلی، سالمندان خود را رها می کنند، اما افزایش امید به زندگی با افزایش کیفیت زندگی مردم همزمان نیست. و تعداد زیادی از خانواده ها نمی توانند از والدین خود مراقبت کنند، خودشان نیستند و حتی نمی توانند هزینه او را در آسایشگاه خود بپردازند، بنابراین باید او را ترک کنند.»

راه حل های ارائه شده توسط کارشناسان

یدالله ابوالفتحی ممتاز یکی از راهکارهای پیشنهادی را کمک دولت به خانواده های دارای سالمند می گوید و معتقد است به غیر از بهزیستی، شهرداری یا وزارت بهداشت نیز باید همکاری کنند و حداقل سطح زندگی را برای این سالمندان فراهم کنند. وی همچنین ورود نیکوکاران را به این عرصه ضروری می داند و می گوید: امروز نیکوکاران باید اقداماتی از جمله ساخت مراکز نگهداری از سالمندان را انجام دهند تا از تبعات دور انداختن سالمندان برای این افراد بکاهند.

از جمله راهکارهای بیان شده توسط شیوا پروایی می توان به کمک به خانواده های سالمند، آموزش و فرهنگ سازی و مشارکت دولت در نگهداری از سالمندان، کمک های اجتماعی به سالمندان ضعیف و آسیب پذیر توسط بهزیستی و مستمری های ویژه اشاره کرد. نظام و حکومت

هشدار جدی گرفته نمی شود!

علیرغم تماس های مکرر مسئولان بهزیستی و دبیرخانه شورای ملی سالمندان در این خصوص پاسخی به شبکه شرق ندادند، اما ارزیابی عملکرد نهادهای حمایتی به ویژه بهزیستی در چند دهه گذشته نشان می دهد که اقدامات مشخص برای شناسایی و حمایت از اقشار آسیب پذیر مکانیسمی ندارد.سالمندان نبوده و نیستند و علیرغم هشدارهای محققان سالمندی مبنی بر افزایش نرخ رهاشدگی سالمندان به نظر می رسد این موضوع از سوی مسئولان امر جدی گرفته نشده است. دستگاه های مرتبط و می توان فهمید که هیچ برنامه و سیاستی برای کاهش این موضوع اتخاذ نشده است. بنابراین، همانطور که از شواهد برمی آید، باید انتظار داشت که «دفع سالمندان» در سال های آینده به یک معضل جدی تبدیل شود.

انتهای پیام